پيا مينهن پٽن تي وڄون ڏين وراڪا،
مُڪا مونڏي مارن، ڪي نئين سر نياپا،
لڳئي ڏينهن ڏاڍا وري آ وطن تي،
پڇن ٿيون پنو هاريون، رکيو مَٽ مَٽن تي،
سٺا ڪونه سانگين، ڪڏهن هي ڪڙاڪا.
اچن پيون اتر کان، ڇُلي مينهن ڇاٽون،
سهيليون صبح کان، وٺي ويٺيون واٽون،
وساري ڇڏ يا ٿئي، سڀئي سڱ سياڪا.
منڌيون منجهه ماٽين، آ گهو گهو گهرن ۾،
وسي وڏ ڦڙي ڪئي، بهاري برن ۾،
لڳي هير ٿڌڙي چُري پيا چهاڪا.
اجهي ’عبد‘ ايندا، وٺي مونکي ويندا،
نماڻي نيئر مان ڪڍي نيٺ نيندا،
پنوهارن لئه پائيان، ٿي لڪيو ليڪا.