موٽي آ تون سانوڻ آيو، ڇو وئين سهڻا لڏي،
آ اڱڻ منهنجي مِٺا ڇا کان وئين مونکي ڇڏي.
ڇو ۽ ڇالا تو ڇنو آ ناتو منهنجي نينهن جو،
دل ويچاري درد ماري، دانهن ڪريو توکي سڏي.
ڪين ٿو ڪاٽي سگهان مان، هي اڪيليون راتيون،
رويو راتيون ڏينهن ڪريان، سورن وڌو مونکي سٽي.
جهڙ ڦڙ موسم جيءَ جلاءِ، تنهنجي هر هر ياد ستاءِ،
ڏکيا توبن ڏينهن گذاريان، ويجهو منهنجي ويهه اڏي.
سپرين توکي ساريندي، اڄ ’عبد‘ ڏنو دم آ هتي،
پنهنجن هٿڙن ساڻ وڃي ڙي، منهنجو لالڻ لاش لٽي.