پنهون آن ڏٺو ڪو، پنهل کي پئي ڳولهيان،
جسم هي جتن لئه، رڻن ۾ پئي روليان،
سواري سڄڻ جي هتان هير ويئي،
پياري پنهل جا پڇان پير پيئي،
جبل جاڙ جيڏيون ٽڪر ۾ پئي ٽوليان.
ڪري دوکو مونسان ٿيو سٿ روانو،
جتن پويان وينديس، کلي ڀل زمانو،
ٻاروچل ڏنم جا سا ٻولي ٿي ٻوليان.
سنڌي ’عبد‘ منهنجو ويهڻ وهه ٿيو آ،
پڪو پيچ منهنجو پنهل سان پيو آ،
جنڊي جان پايو، جگر پئي جنجهوليان.