مينهن سانوڻ جا وٺا هِن، ملڪ تي آهن ملهاريون،
آ ته مِٺڙا ڪي پروڪا، قول پنهنجا هاڻ پاريون.
تو چيو هو مينهن وسندا، پوءِ ملنداسين وري،
مند ساري هاڻ مِل تون، قرب جون ڪريون ڪچهريون.
ڪُوڪ ڪويل ڪن ڪڍي ٿي، ٻڌ ته تاڙي جي تنوار،
وقت وهرن جو لنگهي ويو، سونهن ۾ آهين ساريون.
واهه سڀ ڀرجي وهن پيا، ڇيل ڇٻرون تار تار،
ڪوندريون ڪڏجن هلي ڪي، ڦاٽ ڦاٽن ٿيون پڃاريون.
ڪار ڪڪرن وڄ وراڪا، گوڙ مينهن گهمسان ۾،
’عبد سنڌي‘ رات ساري، گهر خلاصي ۾ گذاريون.