متان سمجهين سڄڻ، ته ڪو خوش پيا گهمون،
کڻي ننڊ وئين، سک ڪو نه سمهون،
هي لوڪ خوشين ۾ گهاري ٿو،
۽ مونکي وڇوڙو ماري ٿو،
سوا تنهنجي سڄڻ عيدون ڪانه ڪيون.
وري مند وري آ يار وري،
اسان ڪونه ڇڏيو تو ڪيئن سري،
در در تي فقيرن جيان ٿا ڦرون.
هن ويجهاڻيءَ ڇو آهين پري،
ڇو ’عبد‘ اچين ٿو پردو ڪري،
پري پردو ڪيو تنهنجا نيڻ چمون.