توکي ڪهڙي خبر منهنجا سهڻا صنم،
ساري رات رنم ڏاڍا سور سٺم.
توسان ڳالهيون ڪيل ورجايم پي،
ايئن من پنهنجو پرچايم پي،
لڳي ننڊ سڄڻ تنهنجا خواب ڏٺم.
تنهنجي نينهن نهوڙي ننڍڙي وهي،
مري يار ويندس تنهنجا سور سهي،
اهي ڳالهيون ڳڻي لڙي لڙڪ پيم.
سڀ لٽجي ويو سڀ ڦرجي ويو،
هي ’عبد‘ سنڌي تنهنجو آهي ٿيو،
رهيا سورن جا سامان اٿم.