سانولڙا درد ڏنا ٿئي ڇو؟
عيدون اسان جون زهر ڪري وئين،
هي ڇا ڪيو آ تو؟
ڪنهن کي ٻڌايان درد ڪهاڻي،
ساٿي نه ساريان ڪو.
اکيون اُداسي زُلف پريشان،
ليڙون لٽا ٿيا پو.
’عبد‘ مُئي کان پو پيو چوندين،
مون لئه مرندو هو.
***
شاعري
سُڏڪا سُڏڪا سنڌ
هي شاعريء جو ڪتاب سنڌ جي خوبصورت شاعر عبد سنڌي جي شاعريءَ تي مشتمل آهي.عبد سنڌي هن دؤر جو سٺو شاعر آهي، سندس شاعريءَ ۾ سونهن وڇوڙي جون صدائون، رساما، عشق مجازي، عشق حقيقي کانسواءِ اصلاح به آهي. ته مزاحمت ۽ انقلاب به آهي، سندس شاعريءَ ۾ وزن جي بختگي به نظر اچي ٿي پاڻ شاعر سان گڏ سٺا اُستاد به آهن.
- 4.5/5.0
- 6777
- 808
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- عبد سنڌي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- اداري پاران
- مُهاڳ:
- پنهنجي پاران
- تاثر
- تاثر 2
- تاثر 3
- تاثر 4
- تاثر 5
- تاثر 6
- تاثر 7
- تاثر 8
- وحدت
- حمد
- نعت
- غزل
- پڙهيو آهيان، ڪڙهيو ناهيان،
- ٿو ڪجي سُورن ڏُکن، گوندر غمن سان سامنو،
- جواني آ گذري، گناهن جي پويان،
- اڱڻ اسانجي ڪڏهن تون ايندين، اسين اوهانکي سدائين ساريون
- ڪونه ٿو مونکي، وڏپڻ گهرجي،
- باغ بهارون، اڃا به اڳتي،
- اندر ۾ ڪي اڌمن اُماڙون هڻي ويا،
- اي سونهن ڀريا ساجن، ايئن منهن نه مٽيندو ڪر،
- تون نه آئين وري، تنهنجون يادون وريون،
- جدائيءَ جا اِهي ڏينهڙا، وڃي ٻئي پاڻ روئنداسين،
- رَس ۾ ڇڏي رهاڻيون، ميڙو متو ڇڏيوسين،
- گذريو آ ڪجهه گذري ويندو،
- پيار ۾ پنهنجو پاڻ ملهاءِ، ستين رنگين رنگجي وياسين،
- دلدار جي هجر ۾، دلڙي چري چري،
- نينهن ۾ نروار ٿي ۽ پيار جو پينار ٿي،
- جڏهن عيش عشرت، جا وکر مون وهايا،
- ٻڌايان حال دل ڪنهن کي، ٻڌڻ وارو ئي ڪونهي ڪو،
- موسم جا هي ڏسندي ماڻا،
- تون شاد هجين، آباد هجين، مان درد لڪاءِ جيئندس پيو،
- جفا جي بدلي رڳو وفائون، اسان ڏنيون ٿئي ٻيو نه ڏيندئي،
- دنيا ته گهڻو گهايو هو، تنهنجي ديواني کي،
- اسان کي پاڻ جي پنهنجو بنائيندين ته خوش هوندين،
- ڪير چوي ٿو ڪونه ملون ٿا،
- دلڙي ڦري ٿو دلبر، ڪنهن جي ڇڏين سهاري،
- مريضِ عشق کي تنهنجو، صنم ديدار ٿوگهرجي،
- يار جو چهرو گلابي گُل هُئو، وسري نٿو،
- هيل به سانوڻ مينهن وسي ويا، ساجن توکي سار نه ڪائي،
- هونداسين حياتي ته توسان پيار ڪنداسين،
- محبت ۾ مران ٿو اڄ، جياريندين ته خوش هوندين،
- شهر تنهنجي مان نِڪري وياسين، شايد توکي وسري وياسين،
- هجن پر ته توڏي اڏامي اچان ها،
- حُورن کان وڌ حسين آهين، حاڪم سڀ حيران ڪيا ٿئي،
- ٻيا غم سڀ ويا وسري، اوهانجو غم حشام آهي،
- مينهن سانوڻ جا وٺا هِن، ملڪ تي آهن ملهاريون،
- ڍاپان نٿو مان تنهنجو درشن ڪري ڪري،
- ڪا نوڪري به ناهي، ناهي وري مزوري،
- حياتي حُسن وارن سان وڃي گذري ته پو واهه واهه،
- روز رُسڻ کي، هڻ تون گولي،
- مٺي ماءُ منهنجي، مٺي تنهنجي ٻولي،
- سرويچ سجاوليءَ کي ڀيٽا
- سائين محمد خان مجيديءَ کي ڀيٽا
- اڄ قوم کي ٿو گهرجي ليڊر جي ڳالهه ڪر،
- سنڌين کي ڪا سمجهه نه آئي، گُرڙ ويا سنڌ ڪُرٽي کائي.
- اٿئي جي درد قومي ڪو، ته سنڌي قوم لئه ڪرتون،
- ڪِنو پاڻي پيئن ٿا پيا، سجاول شهر جا ماڻهو،
- سنڌ ۾ سَوَ سور سهندي، زندگيون گذري ويون،
- جهاڳي جهاڳي هلبو جهنگ،
- اي سنڌيو سڀ گڏ ٿيو، ڳالهيون ويهي ڪي ڳائجن،
- سنڌ جو ترانو
- گيت سنڌوءَ جا ٺاهيان ويٺو،
- تون موجن ۾ مسرور هتي، آئون ماني لئه مجبور هتي،
- گهٽايو اُنهن کي گهٽي جيڪي ڄاڻن،
- ويا رهبر به رهزن ٿي سچو ليڊر نٿو ڏسجي،
- ٻُڌي ڀوتار جون ڳالهيون، چيو ڪمندار واهه ڙي واهه،
- هرجڳهه هر وقت تي ٿئي قوم جنهنجو قتل عام،
- ٻڌي نٿو جي ڪرين ٺهيو پر، پرين پيارا ڪِٽي ته نه ڪر،
- سنڌي ٽوپي منهنجو شان، سنڌي ٽوپيءَ تان قربان.
- ايڪتا جو ڏينهن
- علم آهي روشني ڪا لاٽ ڇو ٻارين نٿو،
- ٻاٽ اونداهه ۾، آ ڪو واڪو ٿيو،
- مرض به ساڳيو مريض ساڳيا، حڪيم ساڳيو نشتر ساڳيا،
- خبر ڏي خير جي قاصد، پڇڻ وارا اچن ٿا نه،
- نئون سج اُڀارڻ وڏي ڳالهه آهي،
- بيمار پيو آهي برن ۾ زندگي گذري ويس،
- اڃا ڪيسين پيون هلنديون، پنهنجي تڪرار جون ڳالهيون،
- منهنجن سورن سنديون ڳالهيون، وڃي سڄڻن سُڻاءِ ڪو،
- الله ڄاڻي ڪٿي هوندين، نٿي ڄاتم هليو ويندين.
- اسين ساريون گهڻو توکي، نه سارين ته به اسين تنهنجا،
- اوهان جو هُئس ۽ اوهانجو ئي آهيان،
- پکي پيار تنهنجي نه پياسين ته ڇا،
- اڃا اچين پيو ڪڏهن تون ايندين؟
- ڪڏهن کيلندي ڏسي کِلين، مگر روئندو ڇڏي وئين اڄ،
- مون ڏوهه ڪيو ڪهڙو جو يار ڌڪاريو آ،
- گهڙي کن ترس مِٺا، اڃا ڳالهيون ڪي ڪجن،
- موٽي آ تون سانوڻ آيو، ڇو وئين سهڻا لڏي،
- لاهوتي لڏي ويا، غمن ۾ گڏي ويا،
- هُجئي حيف پيارا، پڇڻ ڪونه آئين،
- جڏهن باغ اندر، تون بيٺين اچي،
- پيار ۾ پيارا اسانکي، آزمائڻ ڇڏ کڻي،
- لکئي لوح قلم جي نظر ٿي وياسين،
- تنهنجي در جي دلبر، گدائي وڻي ٿي،
- جفائن کي سهندي، وفا ٿي وياسين،
- عشق ۾ آزار ڪهڙو، عشق وارن کان پُڇو،
- اکڙين جو آرام کڻي وئين، اکڙين سان اٽڪاءِ اکيون،
- مِٺا يار جاني، وساري ڇڏيو ٿئي،
- مِٺا محبوب مل مونسان، مري ويندس خدا ڄاڻي،
- ڪنهنجي آ ڌيءَ ڪنهنجي ماءُ، هر ڪنهن کي ٿي چئي او ڀاءُ،
- نظم
- هاڻ چوي پيو ايندو ويندو،
- پاڻ سڀئي جي سنڌي آهيون
- سڄو ڏينهن سورن جو سامان آهيان
- ويڙهه بنا ٻي واهه نه آهي، ويريءَ سان وڙهه سينو ساهي
- جهاتي پاءِ جڳ ڏٺوسين، جڳ هي سارو ٺڳ ڏٺوسين،
- ڪاتيءَ هيٺيان ڪنڌ اسانجو، آزاديءَ ڏي پنڌ اسانجو،
- مها ٻوڏ 2010ع
- ٿر ۽ ڪاڇي لاڙ اُتر ۾
- اليڪشن 1988ع
- جن وٽ اجهو اٽو ڪونهي، ليڙ لنگهوٽي لٽو ڪونهي،
- سنڌ سڏي پئي سڏ ورنايو، سنڌ بچايو سنڌ بچايو.
- شال رهين تون تاءِ قيامت، سنڌ سلامت ساٿ سلامت،
- سُڃ سڄو سنسار ڏسان ٿو، انسان ڪو لاچار ڏسان ٿو
- سنڌي بکيا ۽ بدحال، ڌاريان کاشا ۽ خوشحال،
- ٽوڻن ڦيڻن تعويذن مان، وريو آهي تنهنجو وارو،
- تون ڳالهه ڪرين ٿو ٺاهه سندي
- اي دل متان تون روئين، دلبر جي ڌار آهي
- پاڻ سنواري نڪتو آهي، ماريندو لاکيڻا لال،
- او دل جا گهُريا، ڪر پيار پرين،
- درد جا رشتا رشتا آهن، کوٽا کوڙ هزار ميان
- گيت
- جي شاهه لطيف کي ڳائين ٿا، تن ماڻهن تان مان گهور وڃان.
- راڳي گيت سنڌوءَ جا ڳاءِ،
- راڳي گيت سنڌوءَ جا ڳاءِ،
- اک مستانا يار يگانا،
- ڪڻڪو بدن وارن ڊگهن،
- ڏٺي سون سڄڻ اڄ اوهان جي به ياري،
- هل ته هلي هُت پيرون ڇاڻيون، روزانو ٿا تڪيون تاڻيون.
- تنهنجو آئون آهيان راڻو،
- توکي ڪهڙي خبر منهنجا سهڻا صنم،
- تون اهڙيون ٻوليون ٻول،
- پيارا پرين پري کان، اکڙيون کڻي نهاريو،
- اکيون آهن توسان اٽڪيون،
- هي نينهن اوهان سان آهي،
- اسان کان ڙي دلبر، ڪيا ٿئي ڪنارا،
- موٽي آيون مندون، تون نه آئين وري،
- ڪافيون
- هيءَ دل ٽٽي وئي آ، تنهنجي ڏسي دغائي،
- متان سمجهين سڄڻ، ته ڪو خوش پيا گهمون،
- دردن کي هاڻي دل ۾، لڪاءِ نٿو سگهان،
- پرين پيار تنهنجو پلڻ جهڙو ناهي،
- اوهان لئه هينئين ۾ ڇڏيم هنڌ ٺاهي،
- محب مِٺا منٺار اويار، ڪر ڪو مونتي ڦيرو فضل جو،
- ڪهڙا ڪهڙا ڏک ڏٺاسين،
- پنهون آن ڏٺو ڪو، پنهل کي پئي ڳولهيان،
- پيا مينهن پٽن تي وڄون ڏين وراڪا،
- ڪهڙو ڪيو تو جادو، قابو ڪري وئين،
- تو ڳالهيون ٻڌيون آهن، توکي عشق لڳو ناهي،
- مِٺا منهنجون اکيون جر هارين ٿيون،
- وايون
- ساجن کي ساريو، روئان ويٺي رت.
- سانولڙا درد ڏنا ٿئي ڇو؟
- ساعت ساعت ڀانيان سال،
- ڇني مون کان ناتو وڃڻ وارا،
- عمر ڪڍ بند مان باندي، پٽي نه ته پاڻ مارينديس،
- وڙهڻ جي بجاءِ چون ٿا ظالم کان بچو،
- ناهي ڪو اختيار ميان،
- ڏ
- بيت
- بيتَ
- دوها
- دوها
عيدون اسان جون زهر ڪري وئين،
هي ڇا ڪيو آ تو؟
ڪنهن کي ٻڌايان درد ڪهاڻي،
ساٿي نه ساريان ڪو.
اکيون اُداسي زُلف پريشان،
ليڙون لٽا ٿيا پو.
’عبد‘ مُئي کان پو پيو چوندين،
مون لئه مرندو هو.
***