ڪهڙو ڪيو تو جادو، قابو ڪري وئين،
نيڻن ۾ ننڊ ناهي، ڇا تون ڪري وئين.
منهنجي ته ڪنهن بشر، سان دلڙي نٿي لڳي،
اهڙو نه آهيان هاڻي جهڙو هُئس اڳي،
جا پر ڪجي نه ڪنهن سان سا تون ڪري وئين.
تون جي ڪندين جُدا، ته پو تنهن کان مري وڃان،
تنهنجو ڇڏي ڀلا در، ڪيڏانهن وري وڃان،
دلڙي لٽڻ جي اٽڪل ڪا تون ڪري وئين.
منهنجا نصيب مونکان رانجهن رسي ويا،
دنيا کان هاڻ ناتا، رشتا ٽٽي ويا،
’عبد سنڌيءَ‘ کي پاڳل، ها تون ڪري وئين.