حياتي حُسن وارن سان وڃي گذري ته پو واهه واهه،
لڳو آ نينهن نانگن سان، وڃي نبري ته پو واهه واهه.
زبان تي يار جو نالو، سڳي سئيءَ جيان سُري هرهر،
ٻيو پئي ٻن سڄو هي جڳ، وڃي وسري ته پو واهه واهه.
سندم هي نينهن نرالو آ، نياپن سان نٿو نبري،
پکي ٿي پار پرين جي، وڃان اُڏري ته پو واهه واهه.
منهنجي محبت آ ميهر سان، ملاءِ شال مون موليٰ
اڙانگي عشق جو درياهه، وڃان اُڪري ته پو واهه واهه.
ڪڏهن اُبتيون ڪڏهن سُبتيون، ويڙهاءِ ٿو اسان ٻن کي،
اسان جي وچ منجهان دشمن وڃي نڪري ته پو واهه واهه.
الاءِ ’عبد‘ ڇا ٿيندو، اندر ۾ اون هيءَ آهي،
اسين ٻئي پاڻ ۾ ماکي ٿيون مصري ته پو واهه واهه.