جڏهن عيش عشرت، جا وکر مون وهايا،
تڏهن کان ڪيو مون، ثوابن ڏي لاڙو.
جڏهن کان گناهن جا دفتر لڳي ويا،
تڏهن کان ڪيو مون، نمازن ڏي لاڙو.
مرڻ ۽ جيئڻ جو هجي ڍنگ ڪهڙو؟
سو سوچي ڪيو مون، عقيدن ڏي لاڙو.
اندر ۾ مفادن، وڏي جنگ جهيڙي،
ڪيو مون عزيزن، رقيبن ڏي لاڙو.
غمِ زندگيءَ جا، ٻه ٽي پل وساريان،
تڏهن کان ڪيو مون، شرابن ڏي لاڙو.
تجسُسُ ۾ احساس جو ڇا مزو آ،
وٺڻ لئه ڪيو مون، نقابن ڏي لاڙو.
نسل در نسل بس هجي مالڪي ڪا،
ڪيو مون زمينن جي، کاتن ڏي لاڙو.
جنونِ حوَس مونتي ايڏو ٿيو طاري،
ڪيم جنتن ۾ به، حُورن ڏي لاڙو.
عجب چرپڻو آ، تلاشِ خدا ۾،
ڪيو مولوين آ، ڪتابن ڏي لاڙو.
اميرن جڏهن ڪين، ڀانئيو اسانکي،
ڪيم ’عبد سنڌي‘ فقيرن ڏي لاڙو.