پيار ۾ پيارا اسانکي، آزمائڻ ڇڏ کڻي،
قرب ۾ ڪرڪا ڪهل، ڪنهن کي ڪُهائڻ ڇڏ کڻي.
تون مٿان صدقو سندم، هڏ چم هينئون جيرا بُڪيون،
گهور تنهنجي گهوٽ گهاءِ، پاڻ ٺاهڻ ڇڏ کڻي.
سونهن جا ساجن سندءِ، سامهون گلابي گل جهڪا،
تون ڪجل ڪاني وجهي، اکڙيون ملائڻ ڇڏ کڻي.
ڏور کان ڏسندي مِٺا، هيءَ سِڪ نٿي پلجي سگهي،
ڀر بغل ڀاڪر وجهي، هاڻي نٽائڻ ڇڏ کڻي.
سور ۾ سڙندي مِٺا، سانوڻ سيارا ويا لنگهي،
’عبد‘ کي عالم اندر رڻ ۾ رُلائڻ ڇڏ کڻي.