ويڙهه بنا ٻي واهه نه آهي، ويريءَ سان وڙهه سينو ساهي
سنڌ امڙ تان ڪر سر صدقو، ماءُ مِٺيءَ جي ٿڃ ملهاءِ
ڌرتي رت جو ريج گهري ٿي، ڌرتيءَ جو تون قرض چُڪاءِ
جنهن ۾ لکيل سور سنڌين لئه، اهڙو آئين ڇڏ تون ڊاهي
پيار محبت امن شرافت، جو پرچارڪ ڦاسي کاءِ
جن جت قومن جهيڙيو آهي، ورتئون پنهنجو دنگ ورهاءِ
سنڌ کپي ٿي سنڌ ئي گهرجي، ٻولي ٻي ڪا ٻڌ نه ٻُڌاءِ
جيئي سنڌ سدائين جيئي، ٻيا سڀ نعرا ڇڏ ڦٽاءِ
ليکن پويان هلندي هلندي، پنهنجو ڇڏيئي ليکو لاهي
سنڌين کي ٽولن ۾ ٽوڙي، مُلن ڇڏيا ذهن ورهاءِ
ديس انهيءَ دستور نه گهرجي، جيڪو سنڌين کي ماراءِ
قومي ليڊر ڪهڙي ڪم جا، جيڪي ويٺا سر بچاءِ
پڙهي وڏو ٿيو پر هي سنڌي، آرڊر لئه در در واجهاءِ
جوءِ وڏيري جي ماڙين ۾، پٽ جا ڪپڙا زيور پاءِ
ڦاٽل چولي مان هارياڻي، گندي واريو لڱ لڪاءِ
درياهه مان پئي واري اڏري، هاري پوکون ڪيئن پچاءِ
ساٺيڪو سالن کان سورن ڇڏيا پنهنجا سنڌ سڪاءِ
ڀونگيءَ ۾ بيمار نياڻي، طبيب تاءِ ڪيئن پڄاءِ
پنهنجي ڌيءَ جي لاءِ وڏيرو، طبيب پنهنجي گهر گهراءِ
گهر گهر مان ٿي هڪڙو ماڻهو، ميڙي ميڙي مچ مچاءِ
ڪشمور کان ڪيٽي بندر تائين، ’عبد‘ اٿي ڪو سڏ ورناءِ.