ڍاپان نٿو مان تنهنجو درشن ڪري ڪري،
هاڪون حُسن سنديون، ٿيون ٻُڌجن پري پري.
قربن ڪڙي ڪئي تو، قابو جا منجهه ڪمندن،
سا ڪيئن وري ته واپس، دلڙي وري وري.
جِت پيار کي نه پاپي اک سان ڏسي سگهي ڪو،
ڳالهيون اتي ڪيون ڪي ويهي هري هري.
ماريوس يا جياريو، ڪريوس هڪڙي پاسي،
سهي ڪين ٿو سگهان، هي ماڻا ذري ذري.
ديدون دوناليون بنيون، ڪاڪل ٿيا نانگ ڪارا،
پوءِ ته ’عبد سنڌي‘ ڪيئن نه مري مري.