دنيا ته گهڻو گهايو هو، تنهنجي ديواني کي،
اڄ ¬تو به هڻي ڇڏيو، آ تير نشاني کي.
جنهن ساٿ ڏيڻ جا ٿي هربار ڪيا واعدا،
رستي ۾ لٽي هليو، هن دل جي خزاني کي.
غيرن جون گلائون ڇو، پنهنجا به ڏٺم پرکي،
پر ڪنهن نه پڙهيو ڪڏهن، دل تنهنجي فساني کي.
پٿرن سان ڀري جهوليون، گلڙن جون ڪيئين ڳالهيون،
مون عمر صحيح سمجهيو پي تنهنجي بهاني کي.
پر ڪيف فريبين جي دنيا ۾ ويس اٽڪي،
هربار ڏنو هر ڪنهن، ٿي ڏوهه زماني کي.
هڪ درد مليو تنهنجو، ٻيو ’عبد‘ مليو ڇا هي،
اچ تون به پٿر هڪڙو، بيهي هڻ ته بيگاني کي.