مريضِ عشق کي تنهنجو، صنم ديدار ٿوگهرجي،
ڪري سينگهار اچ مونڏي، اوهانجو پيار ٿو گهرجي.
حياتي بيوفا آهي، هليا ان سان ڪريون دوکو،
مرون گڏجي جيئون گڏجي، اهو اقرار ٿو گهرجي.
اوهان جو ساٿ جي هوندو، ڏکيا ڏينهڙا ويندا ڪٽجي،
حياتيءَ جي سفر ۾ همسفر ڪو يار ٿو گهرجي.
اسانجي عشق جون آهون، وڃي هن عرش تي پهتيون،
ٿئي معراج محبت جو، اکين جو ٺار ٿو گهرجي.
جڏهن توسان ملڻ ٿيندو، سڀيئي سور پو سلبا،
ملڻ کانپوءِ متان وڇڙين، اهو اعتبار ٿو گهرجي.
ازل کان ’عبد سنڌي‘ آ، اوهان جي يار ڳولا ۾،
مِٺا گهرجين ته تون گهرجين ، نه ٻيو سنسار ٿو گهرجي.