اٿئي جي درد قومي ڪو، ته سنڌي قوم لئه ڪرتون،
سوين سوڍا ويا سر ڏئي انهن جي پار ڪا پر تون.
وٺي ووٽن تي ڪمداري، ڪٽين پيو قوم پنهنجيءَ کي،
سقيمي قوم جي حالت ڏسي ڪجهه ڌيان ڪو ڌر تون.
مُٺا مسڪين کاڌي لئه، نڪي انگ تي اٿن ڪپڙو،
انهن بکين اگهاڙن ڏي ڪڏهن ڪر يارڪو ور تون.
خوشيون جن کان ويون کسجي، غمن ۾ ٿيو گذرجن جو،
انهن آسر وندن اڀرن اگهن جي آهه کان ڏر تون.
متان وڪجي وڃين تون ڀي، وجهائين طوق غداري،
وٺي حق جو سڌو رستو، رڙهي ٿي راڄ رهبر تون.
وڏيرا اقربا پروَر، ڪندا هن فيصلا اُبتا،
چٽي پوندي آ چاڪر تي وتايا هاڻ سا ڀر تون.
ننگو دشمن ٿي بيٺو آ، نه ٻولي ڪا ٻڌي ٿو ٻي،
سڌي ڪر راند سونٽي جي، وڃي مارينس يا مر تون.
سچو ٿي قوم جو ليڊر، نه ڪر ڪو سانگ تون سرجو،
گهتون گوهيون ڇڏي گس وٺ، صفا ڀاڙيو نه ٿي تر تون.
رڳو نالي وڻائڻ لئه، ٻڌو ٿئي ڪوڙ تي سندرو،
ادب جي آڙ ۾ ادبي، نه ٿي ڪو ’عبد‘ ليڊر تون.