ڪونه ٿو مونکي، وڏپڻ گهرجي،
مونکي منهنجو ننڍپڻ گهرجي.
ٻاتا ٻاتا، ٻوليان ٻول،
گوڏن ڀر ٿو گِسڪڻ گهرجي.
وري پڙهڻ اسڪول وڃان مان،
جوت جواني جَرڪڻ گهرجي.
واهه ۾ هڪجيڏن سان وهنجان،
ترڪڻ تي ٿو، ترڪڻ گهرجي.
پهريون ڪريان پيار وري پو،
رسڻ ڪڏهن ۽ پرچڻ گهرجي.
بهار بنجي جيون گهاريان،
موسم مور نه پن ڇڻ گهرجي.
سڏ ڪري جي سرڪ به ڏيندو،
ڪين مونکي پو، ڪُرڪڻ گهرجي.
سِڪ منجهان جو سڏ ڏيئي ٿو،
رات انهيءَ وٽ ترسڻ گهرجي.
پهل ڪري ٿو پيار ۾ جيڪو،
دل انهيءَ جي، ڌڙڪڻ گهرجي.
سر جا لاڳاپا جو لاهي،
محبت ۾ سو، مرڪڻ گهرجي.
ميڙ وفائون مڪيم توڏي
هاڻ ته توکي سرچڻ گهرجي.
ڏکڙا پالي عشق اُجاريون،
نينهن ايئن ٿو نبرڻ گهرجي.
مان مرڪان ۽ هوءَ شرماءِ،
نينهن ڊڍي مان نسرڻ گهرجي.
’عبد‘ وڃي پئي سنڌ هٿن مان،
رت سنڌين جو ٽهڪڻ گهرجي.