ٻڌايان حال دل ڪنهن کي، ٻڌڻ وارو ئي ڪونهي ڪو،
فراقي ڦٽ ڏيکاريان پر ڏسڻ وارو ئي ڪونهي ڪو.
نگاهون ناز وارن جون، نهارڻ ساڻ مارينديون،
محبت ۾ هلي مرجي، مرڻ وارو ئي ڪونهي ڪو.
گلابن جون وٺي پاڻي، پرين جا پير هٿ ڌوئي،
پياريان پرت جو پاڻي، پيئڻ وارو ئي ڪونهي ڪو.
مِٺا ماڻهو مِٺيون ٻوليون، گهمن جت حُسن جون ٽوليون،
گهمايان باغ محبت جو، گهمڻ وارو ئي ڪونهي ڪو.
اڪيليون راتيون گهر ۾، غمن غرقور پيو آهيان،
وجهي ڀاڪر سمهاري گڏ، سمهڻ وارو ئي ڪونهي ڪو.
ڀلاري عيد روزن جي، روئي روئي گذاري مون،
کِلي ڪو خوش ڪري مونکي، کلڻ وارو ئي ڪونهي ڪو.
هجي پيرن هٿن سهڻو، بنا سينگهار پيو سونهين،
انهيءَ سان دل ڳنڍڻ گهرجي، ڳنڍڻ وارو ئي ڪونهي ڪو.
وطن پنهنجو ڇڏي تنهنجي، وطن جو ويس مون پاتو،
گُهريم خيرات محبت جي، ڏيڻ وارو ئي ڪونهي ڪو.
ڪبوتر ڏي وڃي ڪن ۾، نياپو ناز ور کي تون،
نگاهن سان نهوڙيو ٿئي، پڇڻ وارو ئي ڪونهي ڪو.
ٻڌايو ’عبد سنڌيءَ‘ کي مِٺو محبوب پيو اچنئي،
لکي مون لوڏ لاکيڻي، لکڻ وارو ئي ڪونهي ڪو.