اڱڻ اسانجي ڪڏهن تون ايندين، اسين اوهانکي سدائين ساريون
اوهانجي فرقت فنا ڪيو آ، هجر ۾ هردم هنجون ٿا هاريون.
زماني ڏاڍو ستم ڪيو آ، اوهان به دلبر ڌڪي ڇڏيو آ،
سوين سلامي سکن جا آهن، ڏکن ۾ ڏسندي چون ٿا ڌاريون.
هتي جو ماڻهو تڪي ٿو ناڻو، اسان لئه غربت بني آ گهاڻو،
اسانجو جيون جنجال آهي، اوهان جي حُجري خوشين جون کاريون.
اوهانجون روشن سموريون راهون، اسين انڌن جيان ڌڪا ٿا کائون،
اسان جي گهر ۾ ڏيئو نه ٽانڊو، اوهان جون راتيون رڳو ڏياريون.
اوهان جا گلشن اندر گذارا، گلن سان آهي اوهان جي رلِ مِل،
اسين پري کان ڏسون به جيڪر، اُڀيون اسان تي تکيون تراريون.
اوهان تي موڪون وسن ٿا مينهڙا، اوهان جا مهينا سدائين سانوڻ،
اسين نه سنڀرون ڪا بوند هڪڙي، مري ويون ڄڻ مندون ملهاريون.
اوهان ڏنا ڏڍ دلاسا جيڪي، انهن جي پويان رُلي مئاسين،
اوهان جو ڳالهيون وڏيون ٻڌيون سين، مگر اوهان سي اڃا نه پاريون.
اوهين ته آهيو امير ماڻهو، امير کاڌا امير پهرڻ،
اسان ته دالين ۽ ڀاڄين لئه، اڃا ته ناهن چُلهون به ٻاريون.
اسان سان جيڪر ڪڙو به ٻوليو، اسين اُهو پر مِٺو ٿا ڀانئيون،
اسانجون ماکيءَ مِٺيون جي ٻوليون، لڳن اوهان کي ڪڙيون ڪساريون.
اوهان ڪرم جي نظر نهاريو، اسين مئل ڄڻ ٿيون ٿا جيئرا،
اسانجون اکڙيون سدائين آليون، اوهانجون ڪاريون ڪجل ڪٽاريون.
اوهان جي درجو ڪڙو ٺُڪاءِ ٿڪي پو واپس ’عبد‘ ورياسين،
ٻين تي تنهنجا ڪرم ڪروڙين، اسان لئه آهي لکيو ٿا پاريون.