ٻڌي نٿو جي ڪرين ٺهيو پر، پرين پيارا ڪِٽي ته نه ڪر،
نٿو جي ويجهو ويهڻ ڏئين پر، وچان تون ايڏي وٿي ته نه ڪر.
پيار جو پهريون تحفو پرتئي، چاهه منجهان گل چمي جو ورتئي،
ويندي ويندي گهر ڏي پنهنجي، رستي ۾ سو ڦٽي ته نه ڪر.
اسان کان پلجي نٿي هيءَ دلڙي، مگر تون پنهنجي پلي نه دل وڃ،
جتان مٽڻ جي منع ڪرين ٿو، ساجن سا بند گهٽي ته نه ڪر.
چيم ته عاشق هزار تنهنجا، ’عبد سنڌيءَ‘ جو اضافو ڪريو،
کُتو ڏنو ٿئي جواب جاني، ڳالهه اها ڪٿ چٽي ته نه ڪر.