دردن کي هاڻي دل ۾، لڪاءِ نٿو سگهان،
روئندي رهي ٿي دلڙي، کِلاءِ نٿو سگهان.
دردن جا دل تي دلبر ديرا لڳي ويا،
غيرن جا پيار پنهنجي تي پهرا لڳي ويا،
ته به پيار تنهنجو دل تان، مٽاءِ نٿو سگهان.
جادو ڪري اکين سان دلڙي کڻي وئين،
دل کي هميشه دلبر ڏاڍو وڻي وئين،
ڪيڏو وڻين ٿو مونکي ٻڌاءِ نٿو سگهان.
آيو هي ’عبد‘ آهي، خوش ٿي وري کِلو،
پرچي پرين پيارا، موٽي وري مِلو،
قاصد اوهان ڏي ڪنهن پر هلاءِ نٿو سگهان.