علم آهي روشني ڪا لاٽ ڇو ٻارين نٿو،
تون نه پڙهئين سو ٺهيو، پر ٻار ڇو پاڙهين نٿو.
تون پٿر شيطان کي پٿريون هڻي هر سال ٿو،
من اندر جو آهي سو شيطان ڇو مارين نٿو.
هن اکين کي آ ضرورت، سونهن جي خوراڪ جي،
ٻيا ته ويا منهنڙو مَٽي پر تون به نهارين نٿو.
ڇو کٿابين کي پڙهائين ٿو الف اُبتو ڪري،
پيو ملان معصوم مارين، درد ڇو ڌارين نٿو.
عشق جي آزار ۾ ٻرٻر اڱارن جيان ٻران،
ڇو دکائين ٿو دليون، دلدار دل ٺارين نٿو.
آسرن ئي آسرن ۾ ٿيو اچي پوڙهو آهيان،
گُهور سان گهاءِ وري هڪڙي گهڙي گهارين نٿو.
سار تنهنجي ساهه سان، سئي ۾ سڳي جيان ٿي سُري،
تون سبب ڪهڙي چئو ڇو ’عبد‘ کي سارين نٿو.