اي سنڌيو سڀ گڏ ٿيو، ڳالهيون ويهي ڪي ڳائجن،
ٿوري گهڻي تان جي رُٺل آهن سڀئي سرچائجن.
زن زر زمين تان خوامخواهه، ٿيون خون جون نديون وهن،
سنڌ جون ذاتيون قبيلا، پاڻ ۾ پرچائجن.
بي جوڙ شادين کي ڇڏيون، ڪي من پسند مڱڻيون ٿين،
هي ناريون جي ڪنواريون، سي پيار سان پرڻائجن.
مکڙين جيان مرڪن سدا، هي گُل گلابي ٿا لڳن،
ڪئين ٻارڙا ماڻڻ جواني، کان نه اڳ مُرجهائجن.
علم سان هي زندگي، هوءَ پڻ ٿيئي هن سان سڦل،
تنهنڪري ماڻهو سڀيئي، اڻ پڙهيا پڙهائجن.
جي ڪن وفائون ٿا سدا، ۽ بي وفائي جي نه ڪن،
سي سڀ مِٺا ماڻهو ويهي ير ڀاڪرن ۾ ڀانئجن.
جو نينهن نيهائين جيان آ، ڏس ڏنو جيڪو لطيف،
اهڙا نڀائڻ جا طريقا، پيا سڀن سمجهائجن.
جي دين جو نالو وٺي، دهشت بپا ڪن سنڌ ۾،
سي وحشتي ويري ڪمينا، ڪنڌ تن جا لاهجن.
ڪي پيار جا پکڙا اڏي، هت محبتي ماڻهو گڏي،
مچ ڪچهرين جا سڏي، پو جنتون ڪي ٺاهجن.
رسندا نه پو راڻا ڪڏهن ۽ موملون روئنديون نه ڪي،
ڪي ڪاڪ جي ٻنهي ڪنڌين، جي پيار گُل پوکائجن.
جي روح کي راحت ڏين، ۽ سنڌ جي ساڃاهه ٿئي،
پو ’عبد سنڌي‘ محفلن ۾ راڳ اهڙا ڳائجن.