تون شاد هجين، آباد هجين، مان درد لڪاءِ جيئندس پيو،
تون دوکو ڏئي دل شاد ڪجئين، مان نينهن نڀاءِ جيئندس پيو.
تون پيار پروڪا ياد ڪري، لڙڪن کي پريشان ڪيم ڪجان،
مان پنهنجو ماضي ياد ڪري، اشڪن کي وهاءِ جيئندس پيو.
ڀل تنهنجي هٿن تي ميندي لڳي، ڀل تنهنجي لبن تي لالي لڳي،
تون سورهن ئي سينگهار ڪجان، مان ورهه وساءِ جيئندس پيو.
تون منهنجي مرڻ جو غم نه ڪجان، هي ’عبد‘ مئو ته به ڇا ٿي پيو،
تون ميت پنهنجي سان پيو مِلجان، مان سور پراءِ جيئندس پيو.