جفائن کي سهندي، وفا ٿي وياسين،
مڱيندي وفائون، صدا ٿي وياسين.
ڏنئي جي جفائون، وفائون سي ڀانئيم،
اسين سور سختيون، سزا ٿي وياسين.
ڏئي ٻن ٻيا در، اوهان در تي آيس،
بنهه تنهنجا گولا، گدا ٿي وياسين.
ڏٺم جت اوهانکي، سو محراب ڄاتم،
پنهنجو سر نماءِ، ادا ٿي وياسين.
جڏهن پاڻ پرين، پسڻ کي پسايو،
تڏهن پاڻ پسندي، فنا ٿي وياسين.
ڏٺم ’عبد‘ آڙاهه، وڃي عشق جو ڪو،
پچي پاڻ تنهن ۾ صفا ٿي وياسين.