حُورن کان وڌ حسين آهين، حاڪم سڀ حيران ڪيا ٿئي،
مورن کان وڌ ملوڪ آهين، ماڻهو سڀ مَستان ڪيا ٿئي.
جت ٿو پنهنجا پير ڄمائين، تت ٿو ماڻهو ميڙ ڪرائين،
وڻ ٽڻ واسي هليو آهين، ماري سڀ ميدان ڪيا ٿئي.
ماکيءَ کان وڌ مٺاڻ تو ۾، گلاب کان وڌ سُرهاڻ تو ۾،
ڪانهي ڪا ڪٿ ڪڙاڻ تو ۾، گهايل سڀ غُلمان ڪيا ٿئي.
ڪيڙا نام نهال هزارين، پنبڻين ڪيا پئمال هزارين،
حال ڪنا بي حال هزارين، سوگها سڀ سُلطان ڪيا ٿئي.
تنهنجي لوڏ لکن کي لوڏي، اهو نڀاڳو تڪي نه توڏي،
ڀاڳ وريس جي گڏينس گوڏي، ’عبد‘ مٿي احسان ڪيا ٿئي.