سنڌي بکيا ۽ بدحال، ڌاريان کاشا ۽ خوشحال،
سنڌ سڄي آ مالا مال، سنڌين جو ٿيو اهڙو حال،
مرڻي پرڻي ڪپڙي گنديءِ، ڪونه ٿئي ٿي تن جي پوري،
سڏڪا سڏڪا سنڌ سموري.
سنڌي پنهنجي ڪاڻ ضرورت، پنيو پٽيو ڪن ٿا پورت،
پورهئي ساڙين سونهن ۽ صورت، ڪونه ملي ٿي تن کي اجرت،
مهنگا ٿي ويا ميها گجر، بصر ڀاڄيون توري موري،
سڏڪا سڏڪا سنڌ سموري.
مِٺڙي مِٺڙي تنهنجي ٻولي، ڄڻ ڪا مالڪ ماکي ٺاهي،
خوشبو خوشبو تنهنجي مٽي، ڄڻ ڪا آهي مڻ مٺائي،
تو۾ ڪيڏو قرب ڪمايل، تو ۾ ڄام تماچي نوري،
سڏڪا سڏڪا سنڌ سموري.
پنهنجي جيجل پنهنجي سنڌ، گهورينداسين توتان جند،
جابر توسان جهيڙو ٿيندو، وڙهندو توسان ايندو ويندو،
سنڌ کپي ٿي سنڌ ئي گهرجي، ماڻهوءَ ماڻهوءَ جي مجبوري،
سڏڪا سڏڪا سنڌ سموري.
اسين ته سنڌ جا پٽ حلالي، اسين ته سنڌ جا وارث والي،
جوڌا جانٺا جنگ جلالي، اسان جو سنڌ سان قرب ڪمالي،
ڪنڌ ڪٽايون پر نه جهڪايون، مام پروڙي سين منصوري،
سڏڪا سڏڪا سنڌ سموري.
’عبد سنڌي‘ سرويچ، مجيدي، سانگي، سورج، مريم ادي،
ڀيڙا ٿي سڀ ڀينر ڀائر، ڪريو ڪا سنڌين جي واهر،
شعر بنايو ن بم ۽ گولا، ڪن ڪري حاڪم ڪنٽوري،
سڏڪا سڏڪا سنڌ سموري.