پيار ۾ پنهنجو پاڻ ملهاءِ، ستين رنگين رنگجي وياسين،
لوڪان ڏاڍو لڪياسين ته به نظرن نيزي ٽنگجي وياسين.
ياد ته هوندءِ چانڊوڪين ۾، گهٽين ۾ ڪي گهاريل گهڙيون،
جڏهن به ملياسين ٿي جاني، ٻک لڳي ٿي ٻنگجي وياسين.
ساڳين گهٽين ساڳين گهيڙن، روز ملياسين روز کلياسين،
ويريءَ اهڙو ور وڌو جو واري ۾ ٻئي ونگجي وياسين.
نيڻن نارا نير ڏئي وئين، يادن جا زنجير ڏئي وئين،
جڪڙيل آهيان جن ۾ جاني، زنجيرن جيان زنگجي وياسين.
ويرين جي هن واديءَ ۾ ٿي پختو پنهنجو پيار ڪيم پر،
’عبد‘ اسانجو پيار اڌورو، ڏينڀوءَ ڪنهن کان ڏنگجي وياسين.