نينهن ۾ نروار ٿي ۽ پيار جو پينار ٿي،
تون سراپا سونهن ۽ سهڻن سندو ئي يار ٿي.
عشق ۾ عاقل نڪو عالم، سڏائڻ ٿو سونهين،
عشق جي ڪرڻو اٿيئي، عقل کان لاچار ٿي.
برهه باري آهه زاري، بردباري، رازداري،
ڪيم ڪنهن سان سور سَل دل، تي نه ڪنهنجي بار ٿي.
هر گهڙيءَ تو ساڻ گڏ آ، گل ۾ خوشبوءَ جي طرح،
ساهه ۾ توسان سلهاڙيل، تون نه ان کان ڌار ٿي.
جاءِ هر جلوو پرينءَ جو، پس تون جانب جو جمال،
يار جو درشن جي پائين، سونهن جو حُبدار ٿي.
’عبد سنڌي‘ جي ڀلا محبوب سان ملڻو اٿئي،
دل انهيءَ جو گهر اٿئي، هر دل سندو دلدار ٿي.