درد جا رشتا رشتا آهن، کوٽا کوڙ هزار ميان
ڪوڙ جا رشتا ڪوڙيون ڳالهيون، ڪوڙا ٻيا ڪم ڪار ميان
ٻن ته ٻيائي هيڪ هُجون ٻئي، دم نه ٿيون ڪو ڌار ميان
ايندو ايندو ڀيڄ ڀنيءَ جو، عشق عجب اسرار ميان
محبوبن جو ’عبد‘ سڏاءِ، گهور مٿان گهر ٻار ميان.
شاعري
سُڏڪا سُڏڪا سنڌ
هي شاعريء جو ڪتاب سنڌ جي خوبصورت شاعر عبد سنڌي جي شاعريءَ تي مشتمل آهي.عبد سنڌي هن دؤر جو سٺو شاعر آهي، سندس شاعريءَ ۾ سونهن وڇوڙي جون صدائون، رساما، عشق مجازي، عشق حقيقي کانسواءِ اصلاح به آهي. ته مزاحمت ۽ انقلاب به آهي، سندس شاعريءَ ۾ وزن جي بختگي به نظر اچي ٿي پاڻ شاعر سان گڏ سٺا اُستاد به آهن.
- 4.5/5.0
- 6647
- 719
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- عبد سنڌي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- اداري پاران
- مُهاڳ:
- پنهنجي پاران
- تاثر
- تاثر 2
- تاثر 3
- تاثر 4
- تاثر 5
- تاثر 6
- تاثر 7
- تاثر 8
- وحدت
- حمد
- نعت
- غزل
- پڙهيو آهيان، ڪڙهيو ناهيان،
- ٿو ڪجي سُورن ڏُکن، گوندر غمن سان سامنو،
- جواني آ گذري، گناهن جي پويان،
- اڱڻ اسانجي ڪڏهن تون ايندين، اسين اوهانکي سدائين ساريون
- ڪونه ٿو مونکي، وڏپڻ گهرجي،
- باغ بهارون، اڃا به اڳتي،
- اندر ۾ ڪي اڌمن اُماڙون هڻي ويا،
- اي سونهن ڀريا ساجن، ايئن منهن نه مٽيندو ڪر،
- تون نه آئين وري، تنهنجون يادون وريون،
- جدائيءَ جا اِهي ڏينهڙا، وڃي ٻئي پاڻ روئنداسين،
- رَس ۾ ڇڏي رهاڻيون، ميڙو متو ڇڏيوسين،
- گذريو آ ڪجهه گذري ويندو،
- پيار ۾ پنهنجو پاڻ ملهاءِ، ستين رنگين رنگجي وياسين،
- دلدار جي هجر ۾، دلڙي چري چري،
- نينهن ۾ نروار ٿي ۽ پيار جو پينار ٿي،
- جڏهن عيش عشرت، جا وکر مون وهايا،
- ٻڌايان حال دل ڪنهن کي، ٻڌڻ وارو ئي ڪونهي ڪو،
- موسم جا هي ڏسندي ماڻا،
- تون شاد هجين، آباد هجين، مان درد لڪاءِ جيئندس پيو،
- جفا جي بدلي رڳو وفائون، اسان ڏنيون ٿئي ٻيو نه ڏيندئي،
- دنيا ته گهڻو گهايو هو، تنهنجي ديواني کي،
- اسان کي پاڻ جي پنهنجو بنائيندين ته خوش هوندين،
- ڪير چوي ٿو ڪونه ملون ٿا،
- دلڙي ڦري ٿو دلبر، ڪنهن جي ڇڏين سهاري،
- مريضِ عشق کي تنهنجو، صنم ديدار ٿوگهرجي،
- يار جو چهرو گلابي گُل هُئو، وسري نٿو،
- هيل به سانوڻ مينهن وسي ويا، ساجن توکي سار نه ڪائي،
- هونداسين حياتي ته توسان پيار ڪنداسين،
- محبت ۾ مران ٿو اڄ، جياريندين ته خوش هوندين،
- شهر تنهنجي مان نِڪري وياسين، شايد توکي وسري وياسين،
- هجن پر ته توڏي اڏامي اچان ها،
- حُورن کان وڌ حسين آهين، حاڪم سڀ حيران ڪيا ٿئي،
- ٻيا غم سڀ ويا وسري، اوهانجو غم حشام آهي،
- مينهن سانوڻ جا وٺا هِن، ملڪ تي آهن ملهاريون،
- ڍاپان نٿو مان تنهنجو درشن ڪري ڪري،
- ڪا نوڪري به ناهي، ناهي وري مزوري،
- حياتي حُسن وارن سان وڃي گذري ته پو واهه واهه،
- روز رُسڻ کي، هڻ تون گولي،
- مٺي ماءُ منهنجي، مٺي تنهنجي ٻولي،
- سرويچ سجاوليءَ کي ڀيٽا
- سائين محمد خان مجيديءَ کي ڀيٽا
- اڄ قوم کي ٿو گهرجي ليڊر جي ڳالهه ڪر،
- سنڌين کي ڪا سمجهه نه آئي، گُرڙ ويا سنڌ ڪُرٽي کائي.
- اٿئي جي درد قومي ڪو، ته سنڌي قوم لئه ڪرتون،
- ڪِنو پاڻي پيئن ٿا پيا، سجاول شهر جا ماڻهو،
- سنڌ ۾ سَوَ سور سهندي، زندگيون گذري ويون،
- جهاڳي جهاڳي هلبو جهنگ،
- اي سنڌيو سڀ گڏ ٿيو، ڳالهيون ويهي ڪي ڳائجن،
- سنڌ جو ترانو
- گيت سنڌوءَ جا ٺاهيان ويٺو،
- تون موجن ۾ مسرور هتي، آئون ماني لئه مجبور هتي،
- گهٽايو اُنهن کي گهٽي جيڪي ڄاڻن،
- ويا رهبر به رهزن ٿي سچو ليڊر نٿو ڏسجي،
- ٻُڌي ڀوتار جون ڳالهيون، چيو ڪمندار واهه ڙي واهه،
- هرجڳهه هر وقت تي ٿئي قوم جنهنجو قتل عام،
- ٻڌي نٿو جي ڪرين ٺهيو پر، پرين پيارا ڪِٽي ته نه ڪر،
- سنڌي ٽوپي منهنجو شان، سنڌي ٽوپيءَ تان قربان.
- ايڪتا جو ڏينهن
- علم آهي روشني ڪا لاٽ ڇو ٻارين نٿو،
- ٻاٽ اونداهه ۾، آ ڪو واڪو ٿيو،
- مرض به ساڳيو مريض ساڳيا، حڪيم ساڳيو نشتر ساڳيا،
- خبر ڏي خير جي قاصد، پڇڻ وارا اچن ٿا نه،
- نئون سج اُڀارڻ وڏي ڳالهه آهي،
- بيمار پيو آهي برن ۾ زندگي گذري ويس،
- اڃا ڪيسين پيون هلنديون، پنهنجي تڪرار جون ڳالهيون،
- منهنجن سورن سنديون ڳالهيون، وڃي سڄڻن سُڻاءِ ڪو،
- الله ڄاڻي ڪٿي هوندين، نٿي ڄاتم هليو ويندين.
- اسين ساريون گهڻو توکي، نه سارين ته به اسين تنهنجا،
- اوهان جو هُئس ۽ اوهانجو ئي آهيان،
- پکي پيار تنهنجي نه پياسين ته ڇا،
- اڃا اچين پيو ڪڏهن تون ايندين؟
- ڪڏهن کيلندي ڏسي کِلين، مگر روئندو ڇڏي وئين اڄ،
- مون ڏوهه ڪيو ڪهڙو جو يار ڌڪاريو آ،
- گهڙي کن ترس مِٺا، اڃا ڳالهيون ڪي ڪجن،
- موٽي آ تون سانوڻ آيو، ڇو وئين سهڻا لڏي،
- لاهوتي لڏي ويا، غمن ۾ گڏي ويا،
- هُجئي حيف پيارا، پڇڻ ڪونه آئين،
- جڏهن باغ اندر، تون بيٺين اچي،
- پيار ۾ پيارا اسانکي، آزمائڻ ڇڏ کڻي،
- لکئي لوح قلم جي نظر ٿي وياسين،
- تنهنجي در جي دلبر، گدائي وڻي ٿي،
- جفائن کي سهندي، وفا ٿي وياسين،
- عشق ۾ آزار ڪهڙو، عشق وارن کان پُڇو،
- اکڙين جو آرام کڻي وئين، اکڙين سان اٽڪاءِ اکيون،
- مِٺا يار جاني، وساري ڇڏيو ٿئي،
- مِٺا محبوب مل مونسان، مري ويندس خدا ڄاڻي،
- ڪنهنجي آ ڌيءَ ڪنهنجي ماءُ، هر ڪنهن کي ٿي چئي او ڀاءُ،
- نظم
- هاڻ چوي پيو ايندو ويندو،
- پاڻ سڀئي جي سنڌي آهيون
- سڄو ڏينهن سورن جو سامان آهيان
- ويڙهه بنا ٻي واهه نه آهي، ويريءَ سان وڙهه سينو ساهي
- جهاتي پاءِ جڳ ڏٺوسين، جڳ هي سارو ٺڳ ڏٺوسين،
- ڪاتيءَ هيٺيان ڪنڌ اسانجو، آزاديءَ ڏي پنڌ اسانجو،
- مها ٻوڏ 2010ع
- ٿر ۽ ڪاڇي لاڙ اُتر ۾
- اليڪشن 1988ع
- جن وٽ اجهو اٽو ڪونهي، ليڙ لنگهوٽي لٽو ڪونهي،
- سنڌ سڏي پئي سڏ ورنايو، سنڌ بچايو سنڌ بچايو.
- شال رهين تون تاءِ قيامت، سنڌ سلامت ساٿ سلامت،
- سُڃ سڄو سنسار ڏسان ٿو، انسان ڪو لاچار ڏسان ٿو
- سنڌي بکيا ۽ بدحال، ڌاريان کاشا ۽ خوشحال،
- ٽوڻن ڦيڻن تعويذن مان، وريو آهي تنهنجو وارو،
- تون ڳالهه ڪرين ٿو ٺاهه سندي
- اي دل متان تون روئين، دلبر جي ڌار آهي
- پاڻ سنواري نڪتو آهي، ماريندو لاکيڻا لال،
- او دل جا گهُريا، ڪر پيار پرين،
- درد جا رشتا رشتا آهن، کوٽا کوڙ هزار ميان
- گيت
- جي شاهه لطيف کي ڳائين ٿا، تن ماڻهن تان مان گهور وڃان.
- راڳي گيت سنڌوءَ جا ڳاءِ،
- راڳي گيت سنڌوءَ جا ڳاءِ،
- اک مستانا يار يگانا،
- ڪڻڪو بدن وارن ڊگهن،
- ڏٺي سون سڄڻ اڄ اوهان جي به ياري،
- هل ته هلي هُت پيرون ڇاڻيون، روزانو ٿا تڪيون تاڻيون.
- تنهنجو آئون آهيان راڻو،
- توکي ڪهڙي خبر منهنجا سهڻا صنم،
- تون اهڙيون ٻوليون ٻول،
- پيارا پرين پري کان، اکڙيون کڻي نهاريو،
- اکيون آهن توسان اٽڪيون،
- هي نينهن اوهان سان آهي،
- اسان کان ڙي دلبر، ڪيا ٿئي ڪنارا،
- موٽي آيون مندون، تون نه آئين وري،
- ڪافيون
- هيءَ دل ٽٽي وئي آ، تنهنجي ڏسي دغائي،
- متان سمجهين سڄڻ، ته ڪو خوش پيا گهمون،
- دردن کي هاڻي دل ۾، لڪاءِ نٿو سگهان،
- پرين پيار تنهنجو پلڻ جهڙو ناهي،
- اوهان لئه هينئين ۾ ڇڏيم هنڌ ٺاهي،
- محب مِٺا منٺار اويار، ڪر ڪو مونتي ڦيرو فضل جو،
- ڪهڙا ڪهڙا ڏک ڏٺاسين،
- پنهون آن ڏٺو ڪو، پنهل کي پئي ڳولهيان،
- پيا مينهن پٽن تي وڄون ڏين وراڪا،
- ڪهڙو ڪيو تو جادو، قابو ڪري وئين،
- تو ڳالهيون ٻڌيون آهن، توکي عشق لڳو ناهي،
- مِٺا منهنجون اکيون جر هارين ٿيون،
- وايون
- ساجن کي ساريو، روئان ويٺي رت.
- سانولڙا درد ڏنا ٿئي ڇو؟
- ساعت ساعت ڀانيان سال،
- ڇني مون کان ناتو وڃڻ وارا،
- عمر ڪڍ بند مان باندي، پٽي نه ته پاڻ مارينديس،
- وڙهڻ جي بجاءِ چون ٿا ظالم کان بچو،
- ناهي ڪو اختيار ميان،
- ڏ
- بيت
- بيتَ
- دوها
- دوها
ڪوڙ جا رشتا ڪوڙيون ڳالهيون، ڪوڙا ٻيا ڪم ڪار ميان
ٻن ته ٻيائي هيڪ هُجون ٻئي، دم نه ٿيون ڪو ڌار ميان
ايندو ايندو ڀيڄ ڀنيءَ جو، عشق عجب اسرار ميان
محبوبن جو ’عبد‘ سڏاءِ، گهور مٿان گهر ٻار ميان.