الله ڄاڻي ڪٿي هوندين، نٿي ڄاتم هليو ويندين.
سوا تنهنجي دنيا مان اڄ، خفا ٿي پيا صفا آهيون،
وڇوڙو هي وڍي ٿو مون، نماڻيءَ کي ڪڏهن نيندين.
ڪري سڏڙا سڄڻ توکي، روئي روئي رنو آهيان،
اڳي سڏ سان ڏنئي سڏ ٿي، وري سڏ تون ڪڏهن ڏيندين.
جتان ايندو هئين تون سي، نهاريم گهيڙ گهٽ سارا،
ڏسان توکي نٿو تن تان، الهه ڪهڙي گسان ايندين.
سوين ڏک جا ڏيئا مون لئه، وئين تون واٽ تي ٻاري،
نه ڄاتم ’عبد‘ کي ايئن ڪو ڇڏي ايڏو پري ٿيندين.