جڏهن باغ اندر، تون بيٺين اچي،
سندءِ سونهن کان، گل گلابي لڄيا.
جڏهن تو نهاريو، نگاهون کڻي،
لکن عاشقن جا، جنازا کڄيا.
جڏهن لوڏ لالڻ، ٽليئن ڊيل ٿي،
هڙن حاڪمن جا، هينئان ٿي هڄيا.
جڏهن وار کُليل، ٿي لهريا هوا ۾،
ڪئي گوڙ کنوڻين، ۽ بادل گجيا.
جڏهن جن کي جايون، ڏنئي جيءَ ۾،
انهن ڀاڳ وارن، جا وارا وڄيا.
جڏهن ’عبد‘ جانب، جُدا تو ڪيو،
تڏهن ڦٽ فراقي، وري ٿي سُڄيا.