پاڻ سنواري نڪتو آهي، ماريندو لاکيڻا لال،
مور اٿئي محبوب اسانجو، هرڻيءَ واري آهس چال،
انگ اڙانگيءَ جاءِ اٽڪيو، رکجئين پنهنجي سُرت سنڀال،
ماڻن سان ٿو ماڻهو ماري، مون وٽ آهن کوڙ مثال.
مون کان مور نه وسريو آهين، ياد اچان من توکي شال،
محبوبن جي منهن مٽڻ جي، ڪنهن سان ڪريان قيل مقال.
منهنجين منٿن تنهنجن ماڻن، کي ويا گذري ڪيئي سال،
آئون اياڻو نينهن نه ڄاڻا، پاڻ ڀليندو پنهنجا ڀال.
هجت حاڪم سان ڇا ڪريان، ناهي مونکي ڪابه مجال،
مونسان ملندو منهنجو ٿيندو، ’عبد سنڌيءَ‘ جا خواب خيال.