اندر ۾ ڪي اڌمن اُماڙون هڻي ويا،
نيئر نينهن پيرن ، پڇاڙون هڻي ويا.
ٻني دل جي کيڙي ويا، سور پوکي،
وڏا ڳن وجهاءِ وٽاڙون هڻي ويا.
سُڃا پڊ پرين جا، نه ڀڻڪو سڻاڪو،
وڏا ڏيئي ويڙها ۽ واڙون هڻي ويا.
اکين لڙڪ لارون ، زبان بند آهي،
الهه ڪهڙا منتر، ۽ جهاڙون هڻي ويا.
سُتي ٿيون روئارين، روڙهون ڪُتن جون،
وڌا چڪ سورن ۽ ڏاڙهون هڻي ويا.
چيو جن ته سِر ۾ پوئي ڪم ته چئجان،
اهي هاڻ سمجهيم لٻاڙون هڻي ويا.
وڍي ’عبد‘ واڍا نه سگهيا انهن کي،
سوين سور سيني ۾ پاڙون هڻي ويا.