اوهان جو هُئس ۽ اوهانجو ئي آهيان،
اوهانکي ڇڏي ڇو ٻين جو ٿيان مان.
اوهان ئي ڏنا ڏک، اوهان سان ئي اوريون،
ٻين کي هي دانهون، وڃي ڇو ڏيان مان.
اوهانجي حڪم کانسوا، ڪيئن هلان مان،
چئو تون سڄڻ اڄ وڃان يا ويهان مان.
چيئين ’عبد‘ ٿوري گهڻي ڏينهن ايندس،
انهيءَ آسري تي اڃا پيو جيئان مان.