سنڌ ۾ سَوَ سور سهندي، زندگيون گذري ويون،
غم سِتم غربت ڪٽيندي، زندگيون گذري ويون.
ڪو نه پئسا ٿيا دوا لئه، ويا گهڻا چڳندي مري،
لاش ماڻهن جا لٽيندي، زندگيون گذري ويون.
ڪين ٿيو مُيسر ڪڏهن، پاڻي پيئڻ جي لاءِ صاف،
کوهه تان پاڻي ڀريندي، زندگيون گذري ويون.
روز پيون ڪُسجن ڪنواريون، ڪارو ڪاريءَ آڙ ۾،
منهن مٿو مائون پٽيندي، زندگيون گذري ويون.
ڪين ٿي پورت پگهارن مان، ملازم جي ڪڏهن،
هٿ اڳيان خاشن ٽنگيندي، زندگيون گذري ويون.
گهر ڌڃاڻي گهر اُگهاڙو، ٻار کاڌي لئه سِڪن،
مڙس کي مڇون وٽيندي، زندگيون گذري ويون.
بُرش پائوڊر ڪريمون، هيتريون هوندي به ڏس،
ڄار جون پاڙون پٽيندي، زندگيون گذري ويون.
ڪڇ ۾ پيلو ڪڪڙ، پٽڪو مٿي تي بوسڪي،
ميل ڪڪڙن جا کٽيندي، زندگيون گذري ويون.
کيت کيڙي ان ميڙي، پوءِ به هاري آ بُکيو،
ٻج ٻنين ۾ ڇٽيندي، زندگيون گذري ويون.
پير ننگا ڪوهه پنڌ، پاڻي ڀرڻ پياديون وڃن،
پير پوٺن تي ڦٽيندي، زندگيون گذري ويون.
ڪا سڃاڻپ قوم کي، دشمن سڄڻ جي ناهي ڪا،
ويرين کي ووٽ ڏيندي، زندگيون گذري ويون.
’عبد‘ کان اڳ ٻيا به شاعر قوم لئه ڪڙهندا ويا،
قوم کي متيون ڏسيندي، زندگيون گذري ويون.