اسان کان ڙي دلبر، ڪيا ٿئي ڪنارا،
اهي سور سهندي لنگهي ويا سيارا.
رڳو سور سختيون، سزائون ڏنيون ٿئي،
وفائن جي بدلي، جفائون ڏنيون ٿئي،
ويا مونکان وسري سڀئي دل وارا.
اچي ڏس اکين سان، هينئين کان ڇڄون ٿا،
مٺا مينهن سانوڻ جان، روئندي ڀڄون ٿا،
روئي روئي نيڻن وهيا نير نارا.
الله ڄاڻي مونکان، رُٺو ڇو تون آهين،
ڪيم ڏوهه ڪهڙا، نٿو تون ٻڌائين،
پلئه پور پايو اچن ٿا اونهارا.
پُکي ڪونه تنهنجي، الاڙي پياسين،
سڄي رات سهڻا، وڃي پو رناسين،
ڪُٺل ’عبد‘ تو لئه ڪيا ويس ڪارا.