سختيون سهڻ سکجن:
حالتون هميشه هڪ جهڙيون نه رهنديون آهن. انسان جي زندگيءَ ۾ هزارين لاها چاڙها ايندا رهندا آهن. ڪڏهن بيماري وٺ ڪندي آهي ته ڪڏهن وري بيروزگاري ستائيندي آهي ۽ ڪڏهن ته ائين به ٿيندو آهي جو هڙئي ملڪيت چورائجي ويندي آهي ۽ ماڻهو سڃو سکڻو ٿي ويندو آهي. مطلب ته قسمين قسمين حادثا ۽ پريشانيون هر ماڻهوءَ جي زندگيءَ ۾ اينديون رهنديون آهن.
زال ۽ مڙس جي شاديءَ وسيلي جنهن ازدواجي ٻنڌڻ ۾ ٻڌبا آهن. سو هڪ ٻئي سان ساٿ نڀائڻ جو وچن هوندو آهي ۽ اهو وچن گُهر ڪندو آهي ته اهي ٻئي ڏک سک ۾ هڪ ٻئي جا ساٿي ۽ ڏک ونڊيندڙ رهن. حقيقت ۾ ازدواجي ٻنڌڻ ته سگهارو هئڻ گهرجي جو زال ۽ مڙس خوشيءَ ۽ ڏک ۾، بيماريءَ ۽ چڱڀلائيءَ ۾، غربت ۽ خوشحالي ۾، مطلب ته هر حال ۾ هڪ ٻئي کان پري نه رهن.
ڀيڻ! جيڪڏهن زماني جي گردش تنهنجي مڙس کي غريب ڪري ڇڏي ته، پوءِ تون هر گز ڏکاري نه ٿيءُ. ائين ڪرڻ سان هن ويچاري جا ڏک پڻ وڌي ويندا ۽ هو پريشان ٿي ويندو. جيڪڏهن هو بيماريءَ ڪري گهر ۾ آرامي آهي يا اسپتال ۾ داخل آهي ته پوءِ وفاداري ۽ انسانيت جي اها تقاضا آهي ته تون پهرين کان به وڌيڪ ساڻس محبت جو اظهار ڪر ۽ نهايت سچائيءَ سان سندس سار سنڀال لهه ۽ ٽهل ٽڪور ڪر. اهڙي موقعي تي ڏوڪڙ خرچ ڪرڻ کان به نه ڪيٻاءِ. جيڪڏهن تنهنجي مڙس وٽان پئسا کپي ويا هجن ته پوءِ تون ئي پنهنجي گڏ ڪيل پونجيءَ مان سندس علاج ڪراءِ. جيڪڏهن ان نازڪ وقت ۾ تون ڪا به ڪوتاهي ڪئي ته پوءِ هو سمجهندو ته ”منهنجي زال وفادار ناهي ۽ مون کان وڌيڪ پئسي ڏوڪڙ کي اهم سمجهي ٿي.“ اهڙي صورت ۾ سندس دل مان تنهنجي محبت ختم ٿي ويندي. ٿي سگهي ٿو ته هو ايڏو بيزار ٿي وڃي جو توکي زال هجڻ جي لائق ئي نه سمجهي ۽ طلاق ڏئي ڇڏي.