وفادار ٿجي:
جڏهن مرد ۽ عورت ازدواجي ٻنڌڻ ۾ بڌبا آهن ته پوءِ سندن شخصي زندگي گڏيل زندگيءَ ۾ بدلجي ويندي آهي. ان مقدس ٻنڌڻ جي معنيٰ آهي ته زال ۽مڙس اهو واعدو ڪندا آهن ته سڄي عمر گڏجي گذارينداسين ۽ گڏجي ڪري زندگيءَ جو انتظام هلائينداسين ۽ ان ڏس ۾ هڪ ٻئي سان پورو پورو سهڪار ڪنداسين، هڪ ٻئي کي سکيو رکڻ جي ڪوشش ڪندا سين ۽ ڏک سک ۾ هڪ ٻئي جو ساٿ نڀائينداسين. انسانيت ۽ شرافت جي تقاضا آهي ته زال ۽ مڙس پڇاڙيءَ تائين ان مقدس ٻنڌڻ کي نڀائيندا رهن ۽ زندگيءَ جي ڏکن سکن ۽ لاهن چاڙهن ۾ هڪ ٻئي سان گڏ بيٺا هجن. هڪ نوجوان ڇو ڪري پنهنجي وجود کي پنهنجي مڙس جي حوالي ڪري ڇڏيندي آهي ۽ اها اميد رکندي آهي ته هوءَ سڄي ڄمار پنهنجي مڙس جي اَجهي ۾ گذاريندي. تنهن ڪري اها مڙسي هر گز ناهي ته جواني ختم ٿيڻ ۽ خوبصورتيءَ ۾ گهٽتائي اچڻ کان پوءِ مڙس زال کي ڇڏي، وتي عياشي ڪندو.
غربت ۽ محتاجيءَ جا ڏينهن ته ويچاري زال صبر سان نڀائيندي رهندي آهي. ڪڏهن سندس پيٽ بکيو هوندو آهي ته ڪڏهن اڌ ڍَوَ تي ۽ لٽي ڪپڙي جي کوٽ به. هوءَ اميد رکندي آهي ته ڏکيا ڏينهن جلد گذري ويندا. تنهن ڪري اها وفاداري ناهي ته جڏهن مرد جي مالي حالت سٺي ٿي وڃي ۽ وٽس ڪجهه پئسا ڏوڪڙ گڏ ٿي وڃن ته هو به شاديءَ لاءِ پر ساهي يا زال کي گهر ۾ اڪيلو ڇڏي پاڻ وتي عياشي ڪندو ۽ مزا ماڻيندو.
اها ڪهڙي انسانيت آهي ته چڱڀلائيءَ ۾ ته زال ويچاري سندس خدمت چاڪري ڪندي رهي ۽ جڏهن هوءَ بيمار يا ڪمزور ٿئي ته مڙس ويجهو به نه وڃيس. جڏهن ته اهڙي وقت ۾ مڙس تي فرض آهي ته هو سندس پر گهور لهي ۽ کيس دلجاءِ ڏي. ڪي مرد مڙسيءَ، جذبن ۽ احساسن کان صفا ڪورا هونداآهن. جڏهن سندن زال جوان، خوش چڱي ڀلي ۽ خوبصورت هوندي آهي ته پوءِ هو سندس وجود مان پورو پورو فائدو وٺندا آهن. پر جڏهن سندس زال جواني ٽپي پوڙهپ ڏانهن وڌندي آهي ته مرد کيس ڇڏي عياشي ڪرڻ لڳندو آهي يا وري بيهودا ۽ اڻ وڻندڙ بهانا گهڙي کيس طلاق ڏئي ڇڏيندو آهي.
هيٺين واقعن کي ڌيان سان پڙهو:
هڪ مرد پنهنجي زال کي نپٽ نڀاڳي چئي طلاق ڏئي ڇڏي ڇو جو شاديءَ کان پوءِ سندس پيءُ گذاري ويو هو ۽ سندس مامي کي ڪاروبار ۾ نقصان پهتو هو.“
هڪ شخص پنهنجي زال کي طلاق ڏيڻ جو ڪارڻ ٻڌائيندي چيو ته، ”مون کي زال سان ڪابه محبت ڪانهي، جيتوڻيڪ اسان محبت جي شادي ڪئي هئي.“
هڪ عورت مڙس جي دانهن ڏيندي چيو ته، ”مان سالن جا سال پنهنجي مڙس سان ڏک سک ۾ گڏ گذاريو آهي ۽ نهايت خلوص ۽ پيار مان سندس خدمت چاڪري ڪئي آهي. هاڻي جڏهن مان بيمار ٿي پئي آهيان ته مون کي گهر مان ڪڍي ڇڏيو اٿائين ۽ چئي ٿو ته مون کي بيمار زال نه گهرجي.“
ادا سائين! توهان جانور ناهيو جو رڳو ڀرڻ ۽ جنسي اڃ اجهائڻ جي ڳڻتي هجيوَ. توهان انسان آهيو ۽ انسان کي ٻاجهه، پيار ۽ محبت ۽ قربانيءَ جهڙين صفتن سان ڀريل هجڻ گهرجي. هڪ معصوم ڇوڪريءَ پنهنجو اباڻو گهر پيءُ، ماءُ، ڀائر ڀينر ۽ ٻيا مٽ مائٽ ڇڏي پنهنجي جوانيءَ کي توهان جي حوالي ڪيو، نوڪرن کان به وڌيڪ توهان جي خدمت چاڪري ڪئي، تڪليفون برداشت ڪيون ۽ ڏک سک ۾ ساٿ ڏنو تنهن ڪري ڇا اوهان کي اها ڳالهه سونهين ٿي ته توهان کيس اڪيلو ڇڏي پنهنجي مُنهن سان وتو عيش ڪندا؟ توهان ائين ڪري، مٿس ظلم ڪري رهيا آهيو، جنهن جي سزا توهان کي ضرور ملندي. جيڪڏهن توهان ڪنهن ٻي عورت جي ڪڍ آهيو ته پوءِ ياد رکو ته توهان کي نه رڳو سوين ذهني پريشانيون ملنديون پر توهان جي عزت به ڌوڙ ۾ ملي ويندي. ۽ ماڻهو توهان کي زاني، خود غرض ۽ بد اخلاق جي لقبن سان ياد ڪندا. توهان جا ٻار توهان کان بيزار ٿي ويندا ۽ ڏينهون ڏينهن مسئلا ۽ مونجهارا وڌندا رهندا.
جيڪڏهن توهان جي زال بيمار آهي ته پوءِ سندس پورو پورو علاج ڪرايو ته جيئن هو جلد چاق ٿي وڃي. ان ڏس ۾ توهانکي ڪا به ڪوتاهي نه ڪرڻ گهرجي. جيڪڏهن خدا نه ڪري سندس مرض لاعلاج آهي ته پوءِ پنهنجي مڙسيءَ ۽ وفاداريءَ جو ثبوت ڏيو ۽ جيستائين هوءَ جيئري آهي تيستائين ٻي شادي هر گز نه ڪيو. ڇا توهان جو ضمير توهان کي ان ڳالهه جي موڪل ڏئي ٿو ته توهان هڪ بيمار کي ڏکارو ڪيو؟ جيڪڏهن توهان سندس جاءِ تي هجو ها ۽ بيمار هجو ها ته پو ءِ منجهائنس ڪهڙي اميد رکو ها؟ اهائي نه، جيڪا هوءَ توهان مان رکي ٿي.؟
فرض ڪيو جيڪڏهن توهان بيمار آهيو ۽ توهان جي زال توهان کان طلاق گهري ٿي ته پوءِ توهان مٿان ڇا گذرندي؟ ڇا سندس اهو ڪم صحيح ليکيو ويندو؟ جيڪڏهن توهان وٽ وفاداريءَ ۽ قربانيءَ جو ڪو قدر آهي ته پوءِ توهان به هر حال ۾ زال سان نڀايو ۽ ساڻس دغا نه ڪيو.