ٻار جي پالنا ۾ زال جو هٿ ونڊائڻ گهرجي:
ٻارڙا، زال ۽ مڙس جي گڏيل ازدواجي زندگيءَ جو هڙ حاصل هوندا آهن. جيئن ته اهي ٻار جي پيدائش ۾ هڪ جيترا ڀاڱي ڀائيوار هونداآهن، تنهن ڪري ٻارڙن جي پالنا ڪرڻ مڙس ۽ زال جو گڏيل فرض آهي، اهو ڪم رڳو زال جو ئي ناهي. اهو صحيح آهي ته مائرون نهايت پيار ۽ پاٻوهه مان ٻارڙي جي پالنا ڪنديون آهن، کارائڻ پيارڻ وغيره وڏي دلچسپي ۽ ڌيان سان ڪنديون آهن، ٻار جي پالنا ۽ پر گهور لهڻ اڻ ڳڻيون تڪليفون ڏسنديون آهن ۽ جڏهن ٻار بيمار ٿيندو آهي ته راتيون جاڳي گذارينديون آهن پر پوءِ به مڙسن کي گهرجي ته اهي پنهنجي زال جي ايثار ۽ تڪليفن کي گهٽ نه سمجهن ۽ ائين نه چون ته ٻار پالڻ عورت جو ڪم آهي ۽ ان ڏس ۾ مٿن ڪابه ذميداري ڪونهي.
ڀاءُ! ائين ڪرڻ ٺيڪ ناهي. ٻارڙو توهان ٻنهي جو آهي تنهن ڪري سندس سار سنڀال لهڻ توهان جو گڏيل فرض آهي. ڇا توهان محبت ۽ جذبن کان وانجهيل آهيو؟ پاڻ آرام سان وڃي سمهڻ ۽ زال کي اڪيلو پريشانيءَ ۽ گوڙ ۾ ڇڏي ڏيڻ ڪٿان جو انصاف آهي؟ سڄي ڏينهن جي ڪم ڪار ڪري رڳو توهان ئي نه ٿڪبا آهيو پر توهان جي زال به ويچاري سڄو ڏينهن گهر ۾ ڪم ڪار ڪندي رهي آهي. جيڪڏهن توهان کي ننڊ پئي اچي ته کيس به آرام جي ضرورت آهي. جيڪڏهن ٻار جو روئڻ رڙڻ توهان کي نه ٿو وڻي ته صبر کڻي ڪريو.
پيارا ڀاءُ! انصاف، ضمير، اخلاق ۽ ساٿ نڀائڻ جي اها تقاضا آهي ته توهان اهڙي نازڪ وقت ۾ ٻار جي پرگهور لهڻ ۾ پنهنجي زال جي مدد ڪريو. ٻار کي جيڪڏهن ڪا تڪليف هجي ته پوءِ رات جو اوهان واري واري سان جاڳو. جيڪڏهن توهان جي زال صبح جي نماز پڙهڻ کان پوءِ آرام ڪرڻ چاهي ته کيس ائين ڪرڻ ڏيو ۽ توهان پاڻ نيرن ٺاهي ڪم تي هليا وڃو. جڏهن سفر ۾ هجو يا ڪنهن وهانءُ شاديءَ تي وڃو ته ضروري ناهي ته زال ئي سڄو وقت ٻار جي هنج ۾ کنيو ويٺي هجي ان ڪم ۾ توهان به ساڻس پورو پورو سهڪار ڪريو. اخلاق ان ئي شيءِ جو نانءُ آهي ۽ اها ئي شيءِ اوهان جي زندگيءَ کي خوشين سان ڀري سگهي ٿي.
ڀينرن کي به ان ڏس ۾ نماڻو عرض ڪبو ته اهي مڙس مان گهڻيون اميدون هر گز نه رکجن، ڇو جو روزي ڪمائڻ ۾ ويچاري کي الائي جي ڪهڙيون تڪليفون برداشت ڪرڻيون پونديون هونديون. هو ويچارو سڄي ڏينهن جي هڻ هڻان کان پوءِ سڪون حاصل ڪرڻ لاءِ گهر ايندو آهي تنهن ڪري توهان کائنس اها اميد نه رکو ته هواچڻ سان ئي ڪپڙا لاهي هڪدم ٻارن ۽ گهر جي ڪم ڪارين ۾ جُنبي ويندو. ان ڏس ۾ ضرورت کان وڌيڪ اميد نه رکڻ گهرجي.