(الف) ٻارڙو: شاديءَ جو فطري نتيجو:
مرد ۽ عورت رڳو ٻار پيدا ڪرڻ لاءِ شادي نه ڪنداآهن. گهڻو ڪري جنسي خواهش جو پوراءُ ئي ان جو بنيادي محرڪ هوندو آهي پر ڪجهه وقت کان پوءِ مخلوقات جو فطري مقصد ٻار جو صورت ۾ ظاهر ٿيندو آهي. ٻار جو وجود ازدواجي زندگيءَ جي وڻ جو ميوو ۽ هڪ فطري خواهش آهي. بي اولاد جوڙا انهن وانگر هوندا آهن جن تي ڪو ميوو نه ڦٽندو آهي. ٻارڙي جو وجود شاديءَ جي رشتي کي سگهارو ڪندو آهي. ٻارڙي جا ٻاتا ٻول نه رڳو گهر جي ماحول ۾ رونق پيدا ڪري ڇڏيندا آهن پر زال مڙس جي محبت ۾ واڌارو پڻ ڪندا آهن. گڏو گڏ ٻارڙي جو وجود سندس پيءُ کي اڃا به وڌيڪ محنت ۽ ڪوشش ڪرڻ ۽ ماءُ کي گهر ۾ مصروف رکڻ جو سبب پڻ بڻبو آهي.
مهڙ ۾ شادي رڳو جنسي اڃ اجهائڻ، جسماني خواهشن ۽ جذباتي عشق ۽ محبت جي ڪچي ۽ ڌڏندڙ بنياد تي بيٺل هوندي آهي پر اولاد ٿيڻ سان اهو بنياد سگهارو ۽ جٽادار ٿي ويندو آهي. جوانيءَ جو جوشيلو دؤر جلد پنهنجي پڄاڻيءَ کي رسندو آهي ۽ جنسي خواهشون ۽ ظاهري پريم ۽ گڏيل لاڳاپن کي سگهارو ڪرڻ جو ڪارڻ بڻبي آهي سا ٻارن جي موجودگي آهي. اهو ئي سبب آهي جو حضرت امام زين العابدين رضه فرمايو آهي ته، ”انسان جي خوش نصيبي ان ۾ آهي جو کيس نيڪ اولاد هجي جيڪا وقت تي سندس مدد ڪري سگهي.“
حضور ﷺ جن فرمايو آهي ته، ”نيڪ ۽ صالح اولاد، بهشت جي خوشبودار گاهه وانگر هوندي آهي.“
پاڻ ﷺ جن اهو به چيو آهي ته، ”پنهنجي اولاد ۾ واڌارو ڪيو ته جيئن مان قيامت جي ڏينهن توهان جي گهڻائيءَ ڪري ٻين قومن جي ڀيٽ ۾ گهڻو فخر ڪريان.“