رابيل جهڙا ڪومئل احساس رکندڙ شاعر
شاعري فقط سهڻي ۽ چونڊيل لفظن جي ترتيب ۽ فني سگهڙائپ جو نالو ناهي، پر فڪر اظهار ترڪيب، تمثيل ،تشبيھ استعارو ،تخيل، احساس ۽ ابلاغ انجا اهڙا اٽوٽ جزا آھن جن جي امتزاج سان شاعري ساحريء جو روپ ۽ رنگ وٺي ٿي، بقول شيخ اياز جي، “شاعري موزون تڪبندي نه پر زندگيءجو رياض ۽ شاعر جي گهري مشاهدي ۽ تخليقي وجدان جو نتيجو آھي“ امر راء سنگھ راجپوت جي شاعري تي جڏهن نظر وجهون ٿا ته هن جي شاعريء ۾ ڀرپوريت آھي ،من ۽ فڪر جو حسين ميلاپ آھي. سندس شاعريء ۾ هڪ درد آھي هڪ ڪوڪ آھي ،هڪ ايذاء آھي، هن جي شاعريء ۾ منظرڪشي ايئن هوندي آھي جيئن سهڻي عورت لاء زيور، سونهن فطرت جي هجي يا انسان جي امر ان کي انتهائي موهيندڙ انداز ۾ اظهاريو آھي، جماليات جي حسناڪين سان سينگاريل سندس تخيل روح ۾ لهي وڃي ٿو شاعري روح جي پيداوار آھي. شاعريء جو سڌو سنئون واسطو روح سان هجي ٿو جا شاعري روح واسطو نه ٿي رکي يا روح کي پنهنجو نه ٿي ڪري اها بي معنيٰ۽ بي مقصد لڳي ٿي .امر جي شاعريء ۾ به اهائي ڪشش آھي جيڪا روح کي پاڻ ڏانهن ڇڪي ٿي روح جي تارن کي ڇيڙي وجد ۾ آڻي ڇڏي ٿي.
فرزانه شاهين