او سنڌيا تنهنجي بنديا هي
ٿي مرڪي تنهنجي ماٿي تي
جئين ڏُور اُفق تي چلڪي ٿو
ڪو روز ستارو سانجهي جو
ائين ريک رتيءَ ٿي سونهي تو
مان سونهن سندءَ جو ساکي هان
ٿي جوڳڻ جيڪا ڄاڳي پيئي
اُن ڄاڳ سندو آ جوڳ وڏو
۽ سرتي سان سنجوڳ وڏو
پر قسمت اهڙي ڪنهنجي آ؟
جو ميل ٿئي ڪو ميت سندو
هڪ ٽهڪ گلابي گيت سندو
آ تنهنجي چنچل چوڙيءَ ۾
ٿي کَن کَن کيٽا کيل ڪري
جئين مور پکي لئه ڊيل ڪري
ٿي روز اُڃارن ريٽن تي
هُن گهاگهرلي جي گهير سڏي
۽ ڇم ڇم جانجهر جهير سڏي
ٿي سازن ۾ ڪي رنگ ڀري
هي لوڏ لنڱن جي لاکيڻي
سُر تال ملائي تن من سان
ٿي تنهنجي چمپا چيلھ وري
جئين ڪجلاسر تي ڪوڏ ڪندي
ڪا ٻانهياري ٿي هيل ڀري
۽ هُن جي هٿ ۾ حرس ڪري
سا چوڙي سارو چين کسي
جا چوڙي چمڪي ٻانهُن ۾
۽ شوخ هوا جئين ساهُن ۾
ٿي سرتي ڇيڙي سرگم کي
هي پل پل پايل پيرن جي
ڄڻ روز غزل ڪو ڳائي ٿي
هن جهرڻي جهڙي جوڀن جي
هر گهُور گلابي گهائي ٿي
مد هوش نشيلن نيڻن سان
هن جيون کي جهومائي ٿي
هن جيون کي جهومائي ٿي