اسين ڪاسٻي جي گُلابي گليءَ ۾
اوهان جي ادائن جا منظر پسڻ لئه
اسين پير پهاڙن تي گسائي اچون ٿا
اوهان سان ملڻ لئه کِلي بس کِلڻ لئه
پُراڻي مندر جي مورتين اڳيان
اسين سيس نوائي سجدا ڪيون ٿا
اسين ڪئين وساريون اوهان کي ڀلاڙي!
اوهان جي لبن تي لُڇي چاندني ٿي
اوهان جي وڳن تي رمن مور مٽڪو
اوهان جي نرڙ کي چُمي چنڊ چئوڏس
اوهان جي ڪڪوريل بدن تي هي گُلڙا
ڪري پور ڪيڏا چمڪي اُٿن ٿا
اوهان جي هٿن تي ڪُڏي ڪوڏ ميندي
اوهان جي ڇتن تي مڙن روز مروا
اوهان جي گجن تي ٽڪن جا هي تجلا
پري کان پُڪاري اسان کي سڏين ٿا
اوهان جي سيني ۾ شرابن جا شيشا
جواني جي ڇولين ۾ ڇُلڪي پون ٿا
اوهان جي بدن ۾ خُمارن جي خُوشبوءَ
حواسن تي ڏاڍو حاوي ٿئي ٿي
اوهان جي نگاهن جي نيري سُهائي
اسان جا سڀئي وڻ وڄائي ڇڏي ٿي
اوهان جي گُلابي چُوڙين جا کجڪا
ڪچي ننڊ مان ڪيئي اُٿاري ڇڏن ٿا
اوهان جي ڇيرن جا ڇُڙواڳ ڇمڪا
پکين کان اُڏامون وساريو ڇڏن ٿا
سڄي ديس دلبر جا ماڻھون چون ٿا
ڏُڪاريل ڏيھه جي اُڃايل پٽن تي
اوهان جي هلڻ سان بارش وسي ٿي
اوهان جي کلڻ سان خُوشبوءَ وڌي ٿي
اوهان جي ملڻ سان زندگي ملي ٿي
اوهان جي ڳلن کي هوا جي ڇُھي ٿي
صفا هوش وڃايو ٿي مد مست هلي ٿي
اوهان جي شبابي بدن جي هي بهاري
سموري وطن کي ته واسي ڇڏي ٿي
مگر گهوٽ گهائي ڪيئي وطن جا
نه اوسي ڇڏي ٿي نه پاسي ڇڏي ٿي
هِتان کان وڃائي هُتان کان وڃائي
نه دين جو ڇڏي ٿي نه دُنيا جو ڇڏي ٿي
اوهان جي اُجالي گلي ڪاسٻي جي
اٿئي سونهن ساري ڀلي ڪاسٻي جي
وڻن جي قطارن تي ويٺل پکيئڙا
ڏسي دل ٺري ٿي ڪي مورن جا ميڙا
هي کيٽن جي خُوشبوءَ هي جوڀن جل ٿل
هي ٽيڪا هي ڪاجل هي ڀنڀا هي قاتل
هي سرتين جا ٽولا هي کوهن تي کينچل
هي ڪُم ڪُم جا ٽيلا هي اُڏندڙ ڪي آنچل
ڪي نيلا ڪي پيلا ڪي ساوا ڪي ڳاڙھا
وڳا ويس نيارا اوهان جي وطن جا
ڏسڻ لئه ته هيڏا ڪُشالا ڪيون ٿا
اسين عشق ارڏي کي اندر ۾ رکون ٿا
اسين سر اڏي تي رکي جو اچون ٿا
اوهان لئه ڪُسون ٿا مڳي ۾ مسون ٿا
اوهان جي ادائن جي ٺڳي ۾ ڪُسون ٿا
کڻي کوڙ سپنا اکين ۾ اچون ٿا
اوهان ۾ رچون ٿا ٿي نماڻا نچون ٿا
کڻي جي نگاهون هي دنيا ڏسون ٿا
رڳو بس اکين سان اوهان کي پسون ٿا
قسم آ خدا جو اوهان جي سوا هي
سموري خُدائي اجائي لڳي ٿي
سموري خُدائي اجائي لڳي ٿي