اُجهاميل چُلھ جي ڀرسان
امان کان سوال پڇي ويٺي
امان ٻُڌاو مٺي جيجان
گُڏين سان راند ڪيان ڪهڙي
نڪي سهيلي وڻي ٿي ڪا
ابا جي سڪ ڏاڍي آ
وجهان جي وات ۾ ماني
نڙي ۾ نانگ جئين ڀاسي
ٻُڌاءَ جيجل مٺي هاڻي
”ابو مانجو ڪڏهن آسي“
وٺي ڪي ڪانچ جون چوڙيون
گُڏين جا گنج ڀي مون لئه
وڳا ٻه ٽي ليلامي
جُتي ڪا ٽونئر واري ڀي
کڻي هُو پاڻ خوشين جا
اسان لئه مڻ ايندو آ
ٻُڌاءَ او مٺي ماتا
ابا ڇو ڪون اڃا آيو
مٿان آ عيد ڀي ويجهي
اُڏائي ڪانگ چونئري تان
نياپو ڪو هلائي ڏي
نياڻي کي وراڻي ۾
چيو سُڏڪي ڏُکايل ماءُ
”بلوچن بي رحمي سان
ڇڏيا مزدور سڀ ماري
ڏُکايل سنڌ بنھه بيوس
صبح کان پيئي هنجون هاري
ابو تنهنجو انهن ۾ هو
هٿين خالي هئا جيڪي
ڇڏيا ماريءَ سڄا ماري“
نياڻي هي ٻڌي نوحو
خدائي کي چيو ويٺي
”ولوڙي رت پنهنجي کي
پگهر جي پاڪ پاڻي سان
ڪئي جن پيٽ جي پوڄا
انهن سان وير ڪهڙو هو؟
ٻچن جي بُک اُجهائڻ لئه
اباڻا جن اجها ڇڏيا
انهن جي من اُجري ۾
مندي ۽ مير ڪهڙو ھو؟
سڏائي پاڻ کي سورهيه
لڪي ٿا وار ڪيو ويري
ٻُڌايو هيڀلا بُزدلو
اوهان ۾ شير ڪهڙو هو؟
هليا ڪئين هٿ ظالمو
انهن جي انگ اگهاڙن تي
جنهي تي بس جنم کان ئي
لکيل ھئي بک جي ٻوليءَ
الا تو ڪئين هنئي ڳوليءَ
گھڻن جا گهر اُجاڙي تو
کيڏي هي رت جي هوليءَ
وڏو ڪو وير پرايو آ
اُنهن سان سنڌ جو هاڻي
سڄو ناتو اجايو آ
رُلي مرندا پهاڙن ۾
اسان کي جئين رُلايو آ
خدا ڪندو سدائين ائين
وطن لئه سي سڪي مرندا
اسان جا جن ڇنا ڇنا سهارا
ڪفن لئه سي سڪي مرندا
دفن لئه سي سڪي مرندا“…!!