سانجھ ويلا سدا
تون جو کولي ڇڏين
ونگ مونکي وجهن
رنگ تنهنجا گهڻا
روپ موهي ڇڏين
ٽھڪ ڏي تون کلين
ڏند تنهنجا اڇا
وڄ وانگي لڳن
نيڻ ناسي وڏا
ڏنگ مونکي هڻن
ناز نيرا ڪرين
ٻانهن لوڏي لُٽين
دل جا ديبل سڄا
سونهن سانوڻ مٿان
جند گهوري ڇڏيان
گهور هڪڙي مٿان
پاڻ اوري ڇڏيان
مُرڪ مُکڙي جيان
روز تنهنجي لڳي
ديد دل کي لُڀي
نٿ تنهنجي پرين
مور کيڙو لڳي
رقص تنهنجو ڏسي
هرڻ ڌيمو هلي
عڪس تنهنجو ڏسي
چنڊ ڇرڪيو پوي
نڀ نيري منجهان
روز جهانڪي پيو
سج توکي ڏسي
ديپ بڻجي وڃي
مور توکي ڏسي
ڊيل وسري وڃي
چال تنهنجي ڏسي
باز ڀڙڪيو وڃي
سمنڊ توکي ڏسي
جوار اُٿلي پوي
نديءَ ۾ تون پوين
ڇيرون پائي نچي
نير توکي ڇُھي
گول ڇاتي مٿان
رئو اُڏري وڃي
برف پگهري وڃي
مانگ ماٿي مٿان
چُني سرڪيو وڃي
جهاڙ جهومي پون
خُوب مونکي وڻن
ويس پيلا پرين
تون جو پايو گهُمين
ماڪ توکي چُمي
ولھه ۾ جو سُمهين
باک ويلا پرين
ڇير سان تون هلين
واءُ جهونڪي مٿي
لام وانگي لُڏين
روز مونکي وڻين
حُور ڌرتي مٿي
پير ڌيما کڻين
چپ چوري سنها
گيت لاڏا چوين
ٻول مٺڙا ٻُڌي
ياد ڪويل اچي
روز مون ۾ نچي
سار تنهنجي رڳي
دل جي ديول اندر
پاڻ پوڄا ڪيان
روپ راڌا سندو
خُوب تو ۾ پسان
مان ته مرلي بڻي
روز تو ۾ وڄان
روح جي آ صدا
ساھ توتي ڏيان
نيٺ تنهنجو ٿيان