اسين ارڏا ڏُکن ڏاڍا
رڃن جا راز ٿا ڳوليون
اُڃن ۾ اُڃ ٿي ڀٽڪون
سُڃن جا سُور ٿا پرکون
بُکن ۾ بُک ٿي ڀوڳيون
جهوني ڪنهن جهوڪ تي ويهي
ڀري ڏابر پتل جا ڪي
اُٺين جو کير ٿا ڏوڪيون
ڏُکن جي ڏوک کي ڇُھندي
ٿوهر جو ڇير ٿا ڏوڪيون
اڪن جا پُڙڪلا ٽوڙي
ٻَڌون ٿا سور سيني لئه
نمن جي ٻُور کي گهوٽي
پيئون ٿا مرض موذي ۾
بلائن کان بچڻ جي لئه
پائولا پيرَ ۾ پايون
صفا سادا اڃا آھيون
پکين کي پيار مان پاليون
ٻُوهن کي ٿا ڪيون ٻارڻ
کوهن مان خُوب ٿا ڄاڻون
ڌڻن سان دل لڳي آھي
وڻن سان ڀي وڏي آھي
اسانجي عشق جي ڪهاڻي
ازل کان ائين لکي آھي
اسين دولھ اسين دودا
اسين ڌرتي سندا جوڌا
جڳن کان جنگ لڙي ڄاڻون
وطن لئه ٿا وڙھي ڄاڻورن
نڪي ڪنهن کان مُڙي ڄاڻون
اڏي تي سر رکي ڄاڻون
نرالو جام شھادت جو
کلي ڪُڏي چکي ڄاڻون
اسين سوڍا سنڌي آھيون
اسان جو هي عزم آھي
وڏن سان هڪ وچن آهي
وطن سان واسطا ٽوڙي
وڃون ڪنهن ڏيھه سڻڀي ڏي
غداري گار جهڙي هي
اسان جي انگ ۾ ناهي
ڏُلي پوءَ ڏيھه کي ڇڏيون
نسل ۽ رنگ ۾ ناهي
اسان جي بندگي اهڙي
اوهان جي ڍنگ ۾ ناهي
اسان جي سادگي سائين
اسان لئه زندگي آھي
گُذارو ڀي غضب آھي
سڪل، ٻاجهر سندي ماني
بصر جي ڳنڍ سان کائي
پيئون ٿا شوق ۾ سائين
لسي جون لوٽڪيون ٿڌيون
مٽيءَ ۾ مٽڪا پوريل
هيئن کي هير سان ٺاريون
کرٽي مان ٺينڪلا ٺاهيل
مٺائي کان مٿي ڀانيون
اسين سادا اڃا آھيون
مٿي تي مولهيا ٺاهيون
پڳن ۾ موجڪيون پايون
ڪچهري ڪوڏيا آھيون
سُڪايل ڪاچريون کايون
مڙھن جون تينڏسيون سايون
اسان لئه بيھه جون ڀاڄيون
سڄڻ لئه سوکڙيون ساديون
پپون چونڊي ڀريون ڪانبا
ڪڍي ڪونڍير مُرڪون ٿا
اچي ٿي رُت وڻڦوٽي
سنڱر ٿا شوق مان سيڪيون
پڪل پيرون پرين جي لئه
رتا ۽ سيڙڪا چونڊيون
دڙن جي ڌوڙ ڦلهوري
لکون ٿا لوڪ جون ڪهاڻيون
اسان جي ڏيھ جون راڻيون
ڀرن ٿيون ڀرت ۾ ڪهاڻيون
وطن جي سُونهن جون ساريون
ڀٽائي گهوٽ جي ڳايون
مڙهن ۾ مال واريندي
اسين هر روز ورجايون
تراين جا ترا ٻُھاري
رکون ٿا ورت ورکا لئه
پڙھون ٿا مينهن نمازون ڀي
ڪيون ٿا آجيان دل سان
ملهاري مند لئه متوا...!
سمورو ٿر آتو آ
اسان جو ڏيھه سان اهڙو
ازل کان نينهن ناتو آ…!