”غربت“
غربت خاصا کاري ڄاڻي
ڳاراڻي ۾ ڳاري ڄاڻي
پنهنجو پيٽ ئي پاري ڄاڻي
غربت ريتون رسمون ٽوڙي
غربت من کي روز مروڙي
غربت سپنا خاڪ ڪري ٿي
غربت هيڻي هاڪ ڪري ٿي
غربت ڄمار گهٽائي ويٺي
خون اسان جو کپائي ويٺي
غربت ڪارا چاندي ڪندي
غربت مينا ماندي ڪندي
غربت ڏاج نه ڏيئي ڄاڻي
غربت ڪاڄ نه ڪوئي ڄاڻي
غربت هڪڙو ويل سراسر
جيون تنهن ۾ جيل سراسر
غربت پوڄا پاٺ نه ڄاڻي
غربت ٺاٺ ۽ باٺ نه ڄاڻي
غُربت ڏينهن تتي جو واريءَ
غُربت ڪوجهي غُربت ڪاريءَ
غُربت قاتل غُربت ماريءَ
غربت جا هن رنگ گھڻيرا
هو جو مارو ماڻھُون آھي
غربت هن کي ائين ٿي ڳوهي
جئين ڪا نار اٽي کي ڳوهي
غربت هن کي ائين ٿي پيهي
جئين ڪا ناري مرچ لساڙي
غربت هن کي ائين ولوڙي
جئين ڪا نار مهي جي ماٽي
غربت هن کي گهوٽي ويٺي
جئين ڪا نار سرمو گهوٽي
ائين ٿي هن جو رت هي چوسي
جئين ڪو ڄئور بدن سان چهٽي
هن کي غربت ائين ٿي ڪاهي
جئين ڪو هاريءَ جوڙا جوٽي
ائين هُو درد ڪلهن تي ڪاهي
ها هو هڪڙو ڏوٿي آھي
ڏُک جي کليل پوٿي آھي
ڏيھه سنواري ڏُک پرائي
ٻنيون پوکي بُک پرائي
ليکا چوکا ڪون ڪري ٿو
ها بس هڪڙي اون ڪري ٿو
سالن کان هو قرضو آھي
روز وڏيرو گاريون ڏي ٿو
ڪون ڪڏھن ڪجھه ساريون ڏي ٿو
ڪير به هن جو ٻيلي ناهي
ساري گنگا ميلي آھي
منهنجا مالڪ ائين ڇو آهي؟
ڪنهن وٽ گاڏي ويگو آھي
ڪنهن وٽ پنهنجو پير به ناهي
ڪوئي پل پل ويس مٽائي
ڪنهن وٽ ليڙ لٽو ڀي ناهي
ڪوڪو طعام تري ٿو ويھه ويھه
ڪنهن وٽ کارو اٽو ڀي ناهي
ڪير ٻُڌائي داتا توکي
تنهنجي دنيا اوکي آھي
هو جو جهاز اُڏي ٿو اُڀ ۾
ان ۾ جيڪو ماڻهون آھي
ان ۾ هن ۾ فرق به ناهي
قسمت سارا کيل رچائي
هو جو جهولي جهولي ۾ ٿو
ٻار وڏيري تونگر جو ڏس
ان کي ڏسندي کلندي کلندي
نرڌن ٻالڪ جُهولڻ چاهي
ها پر هن وٽ پونجي ناهي
غربت سارا خيال کپائي
هو ڏس سيٺ وڏي جو پاليل
ڪارو ڪُتو ڪيڪ ٿڏي ٿو
بکيو ٻالڪ دانهن ڪري ٿو
مالڪ تنهنجي ڪهڙي ڪايا
ڪنهن تي اُس ته ڪنهن تي ڇايا
ڪنهن لئه ڌوڙ ته ڪنهن لئه مايا
هو جو پيگ پيئي ٿو وسڪي
منهنجا چپ ڀي ڇڪجن ٿا پر
منهنجو پيٽ موالي اَن جو
مون لئه لولو ڳالھه وڏي آ
هو ڏس پيزا هٽ جي در تي
هڪڙي نار نشي ۾ ٿڙندي
شيشي مان ڏس سرڪ ڀري ٿي
سا ته وڏي ڪا مايا موهي
جنهن کي پنهنجي پرک به ناهي
تنهن لئه سڀ ڪجھه دولت آھي
ها پر هن لئه لڄ وڏي آ
هو جا نار مٽي جي چپٽي
پاڻي مان جا پيگ ڀري ٿي
هن کي نشا پيار پلر جا
هُو جا ناريءَ نڪ وڏي سان
پنهنجي ويٺي پت سنڀالي
غربت ۾ جا گهايل هوندي
ور سان ويٺي ست سنڀالي
سا ته سنڌو جو شان رکي ٿي
مرڪ ۽ پنهنجو مان رکي ٿي
ڌرتي جيڏو ڌيان رکي ٿي
غربت جو ڪل گيان رکي ٿي.!