”سنڌ“
جنهن ۾ رهون ٿا سادا مارو
ديس به سادو ويس به سادو
ازل کان سادي سنڌ ثقافت
جنهن تي دنيا دنگ رهي ٿي
سنڌي ٽوپي ٽاٽ ٽڪن سان
نراڙ تي پائي لوڏ ڪيون ٿا
اجرڪ سان آ عشق اسانجو
پٽڪا پائي گوڏ ٻڌون ٿا
اسانجون ناريون صفا ڪي ساديون
ڳل تي هٿڙا گول گهمائي
لاڏا چرميون ڏورا ڳائين
دُهري جهومڪ والا پائين
ڌرتي جو ٿيون مان وڌائين
ڪوڏ ڪري هو ڀرت ڀرن ٿيو
ڪچو پڪو هُرمچ ٽانڪو
ٽُڪ تي رليون ٽونئر ٽنڊيلا
کٿا لويون ٿان اسان وٽ
سنڌي آهيون شان اسان وٽ
ڪرڙن ڏينا کاڄ اسانجو
تڏا توريون ڏاج اسانجو
ڪيڏو سادو ڪاڄ اسانجو
پاٻوڙا پوشاڪ اسانجي
دنيا تي آ ڌاڪ اسانجي
صدين جي تاريخ هئين چوي ٿي
اسان نه ڪڏهن ڪا آڻ مڃي آ
اسين ازل کان ارڏا آھيون
اسين نه ڄاڻون هندو مسلم
اسين نه ڄاڻون ڪافر مومن
اسين ته آھيون صدين کان صوفي
اسانجو ڌرم به ديس اسانجو
اسانجو ڀرم به ڀونءَ وطن جي
اسانجو ڪرم به ڪير نه ڄاڻي
ڪنهن کي ڪائي ڪل نه آھي
تنبوري جي تار وڃائي
ڪي جو ٻيجل ٻولي ويٺو
سرمد صوفي سچل ڳائي
جهنگ ۾ جهونا روز جهومائي
سنڌ ته بيت ڀٽائي آھي
سنڌ ته بيت ڀٽائي آھي
سنڌ ۾ جهولي لعل قلندر
سنڌ ۾ ڪينجهر سنڌ منڇر
سنڌ ۾ مڪلي سنڌ ۾ موهن
سنڌ ۾ گورک سنڌ ۾ ننگر
سنڌ ۾ ديبل سنڌ ۾ ڪاهو
سنڌ ۾ ڪاڇو ڪيٽي بندر
سنڌ جي ساري ڌرتي پياري
صدين جو اهڃاڻ لڳي ٿي
سنڌ جو ساگر سون سريکو
جنهن ۾ ھيرا موتي اُپجن
سنڌ ته هيرن کاڻ لڳي ٿي
سنڌ جون ٻنيون ٻارا تليون
جنهن ۾ مروُو موتيو مُگرو
سنڌ سڄي سرهاڻ لڳي ٿي
تون ٿو چاهين سنڌ جي ڌرتي
هرڪو وڪڻي هرڪو کائي
سوچ نه اهڙي ڌار مڪاري
سنڌ نه ڪوئي سودو آهي
سنڌ سدائين لڙندي رهندي
سنڌ ته دولھه دودو آهي
سنڌ جا رُوپا سنڌ جا هوشا
سر ڪٽائي سُرخا ٿيندا
سنڌ نه جنهن کي تنهن کي ڏيندا
سنڌ نه جنهن کي تنهن کي ڏيندا…!