دُنيا ليکي مٺي سانئڻ!
جناور ٿي پيا آھيون
هتي کوٽي سڪي وانگي
دنيا بيڪار ٿي سمجهي
تڏهن پنهنجا سڳا سانئڻ
دلين مان ڀي ڌڪارين ٿا
ننڍي دل جي وڏن جا هي
رويا روز مارين ٿا
غريبي سيڻ آ پنهنجي
تڏهن هي ڏيڻ ڀنجڙي جي
اميري ويڻ ٿي آڇي
چئي ٿي ڏينهن ڌونئري جو
اٽي تي ڪا چٽي آھيو
لڳو ٿا بوج ڌرتي تي
ڏريو ٿا منڱ اميرن لئه
نڪي بنگلو نڪي گاڏي
نڪي ڪاٽن وڳا پائيو
نڪي ٿا پاڻ کي ٺاهيو
نڪي ٿا مڌ مان ڄاڻو
نڪي ٿا صد مان ڄاڻو
صفا سڃا بکيا هوندي
رهو ٿا آڻ پنهنجي ۾
مڃو ڪنهن کي نٿا واڏي
غريبي ۾ انڌا آھيو
عقل هوندي جڏا آھيو
اسان لئه ڪي ڦڏا آھيو
ڀلي ڪيڏا وڏا آھيو
چوان ٿو مان اميرن کي
ٻڌو لوڪو غريبن کي
تڏن مان ڇو تڙيو ويٺا؟
غريبي گار ڪا ناهي
ڦٽن تي لوڻ لپ جهڙي
اوهان کي ڇو لڳي اهڙي؟
اوهان کي ڀي سڃاڻون ٿا
ڳجهي هي ڳالھه ڪا ناهي
اوهان هن ديس دلاري جي
واريءَ کي ڀي وڪيو آهي
اوهين ايمان پنهنجي کي
ٽڪن تي روز کپايو ٿا
اُجاڙي گهر غريبن جا
نيون سيجون سجايو ٿا
اوهين وحشي وڏا آھيو
گلابن کي گُهٽي ماريو
حواسن جون حدون ٽوڙي
جوانين کي لُٽي ماريو
اوهين انسان مان ڇا ڄاڻون
پکين جا پر پَٽي ماريو
اوهين پئسي ٽڪي خاطر
فريبن سان ڦَٽي ماريو
نچائي نت نياڻين کي
جهپاٽن سان جَهٽي ماريو
اوهانجي شوق اهڙي کي
خدا ڀي خار مان گُهوري
ڏسي ٿو اک ڪرڙي سان
اوهين اوتي گلاسن ۾
پيئو جو پيگ وسڪي جا
انهن ۾ رت غريبن جو
ڪڙھي ٿو چانھه ڪاري جيان
چڙھي جئين چيئن تي ڪوئي
اوهان جي ديد کي پسندي
دکن ۾ ائين دکون ويٺا
جڳن کان بس جلون ويٺا
اسانجو فلسفو اهڙو
اسين آزاد پکين جيان
فضائن ۾ اُڏڻ چاهيون
پلر جي گهونٽ پويتر لئه
هرڻ سان گڏ ھلڻ چاهيون
اميدن جي ومانن ۾
گگن تي بس گهمون ويٺا
چڙھي غوراب غريبي تي
صحرائن ۾ ترون ويٺا
جُتي ناهي ته ڇا ٿي پيو؟
وڻن جي ڇانو ٿڌڙي جا
اسين جوراب پايون ٿا
وڳن لئه ڪئين وڪيون ڌرتي؟
مٽي جو ويس پايون ٿا
لنگهڻ ھوندي صبح سانجهي
پکين کي چوڻ چُڳايون ٿا
ٻنين کي هر ڦڻي ڏيئي
وطن جي سينڌ سجايون ٿا
ٻچن جو پيٽ پارڻ لئه
پهگر وهائي ڪمايون ٿا
بکيا هوندي سکيا آهيون
ذليلن لئه ڏکيا آھيون
اسان جو عزم ڇا ڄاڻو
اوهين وڪيل ايامن جا
اسانجو ايمان ڇا ڄاڻو
اسان هر وقت چيو آھي
وڏيرن جي ونگارين کي
اميرن جا ڀري بدنا
جيئڻ کان موت بهتر آ
غلامي جو ڪڙو امرت
پيئڻ کان موت بهتر آ.